عبدالبهاء از بهائیان خواست تا در قبال انقلاب‌های ایران، جانب بی‌طرفی را گرفته و در هیچ فتنه و فسادی مشارکت نکنند. اما وقتی به تاریخ کوتاه بهائیت می‌نگریم، چیزی جز مداخلة همراه با دورویی و خیانتِ بهائیت نمی‌بینیم. از زمان قاجار و جریان مشروطه‌خواهی گرفته تا پهلوی و جمهوری اسلامی، بهائیان نه ساکت نشستند و نه به نفع ایران گامی برداشتند.

عبدالبهاء در بزنگاه مشروطه، اقدام به توزیع بی‌نام رساله مدنیه و سیاسیه خود می‌کند؛ تا در آینده، حکومت ایران به هر سمت رفت، آن را پیش‌بینی و روش صحیح خود معرفی کند. تزویر و دورویی عبدالبهاء، آنجایی بیشتر نمایان می‌شود که این پیشوای بهائی در این دو رساله، یک‌جا از حکومت بر مبنای دین دفاع کرده و در جایی دیگر، به شدّت با آن مقابله می‌کند!

شگفتا که سران بهائی با گذشت تنها 44 سال از انقلاب اسلامی، گمان دارند که عملکرد خائنانه آن‌ها در گذر زمان فراموش گردیده و تا جایی مردم را کم حافظه می‌پندارند که با افتخار از جلّاد خود پرده برداری می‌کنند! در واقع رحمت و محبّتی که بهائیت برای بشریت وعده می‌داد، در حکومت مشترکش با پهلوی‌ها، به وسیله شکنجه و سرکوب به نمایش نهاد!

مری مکسول همسر ولی امر بهائیت در مقدمه مقاله‌ای این پرسش را مطرح کرد که چرا با آنکه دوای دردهای عالم در دست ماست، استقبالی از آن نمی‌شود؟! اما در پاسخ به او باید گفت: این چطور دارویی است که حتی نتوانست دردهای آورندگانش را درمان کند؟! پس بهتر است چرایی بی‌میلی به بهائیت را بی‌عملی و سیره و سیرت دورو و نازیبای بهائیت جستجو کنید.

شاپور بختیار در یکی از اعترافات خود، نتیجه سیاه بیست و پنج سال حکومت فاسد و ضدملّی پهلوی (با نقش آفرینی پررنگ بهائیان) بر ایران را تشریح کرد؛ اما آیا بهائیتی که امروزه شعار آزادی سر می‌دهد و از ناعدالتی جمهوری اسلامی گلایه می‌کند، از خفقان و ناعدالتی بی‌حد و حصری که برای ایران در دوران پهلوی به ارمغان آورد هم چیزی می‌گوید؟!

عبدالبهاء، در پیامی خطاب به بهائیان سمرقند (که در اشغال روس‌ها) بود، از آنان خواست که رعایت مقتضیات حکمت را کرده و بنا بر سیاست کلّی بهائیت، از تبلیغ غیرمسلمانان خودداری کنند؛ اما چه دلیلی جز مقاومت اسلامی و غیرت شیعی در برابر استعمار بود که رسالت پیامبرنمای بهائی را هدف گذاری می‌کرد؟!