یکی از تعلیم فرقه‌ی بهائیت که بوسیله‌ی آن خود را از سایر ادیان برتر می‌دانند، تطابق میان علم و دین است. اما چند اشکال به این ادعا وارد است از جمله اینکه نظرات علمی، پیوسته در حال تحول‌اند و آیا اگر دانشمندان نظریه‌ی علمی خود را رد کنند، دین هم باید باطل شود! بعلاوه در اسلام بر هماهنگی دین و عقل، بسیار تأکید شده است.

از سری احکام مورد نظر بهائیت، جواز گوش دادن به غناء است. غنا از جمله گناهانى است که خداوند، وعده‌ی آتش به مرتكب آن داده و نزد او کاری ناپسند می‌باشد؛ چرا که غناء انسان را از یاد خدا و فضائل اخلاقی دور می‌کند و به سمت بی‌بند و باری و گناه سوق می‌دهد. بنابراین صدور این حکم از مدعی پیغمبری، جای تعجب دارد.

متوجه باشیم که بهائیان سابقه خوبی ندارند چرا که در حکومت پهلوی هم قوانین حکومت را نادیده گرفته و به آنها نیز خیانت می‌کردند، طبق گزارش ساواک در زمان محمد رضا شاه اینطور آمده است: «با توجه به این‌که بهائیت فرقه‌ی است که روش‌ آن ضدیت با دین مبین اسلام و قوانین جاریه مملکت است..... مراجع مملکتی برای آنان فاقد ارزش و معتقدند هر موضوعی باید در بیت العدل بررسی شود».

مبلّغان بهائی با استناد به آیه‌ی 34 سوره اعراف ادعا دارند که برای هر اُمّتی از جمله اسلام، اَجَلی معین شده و اَجَل اسلام با آمدن سرکردگان بهائی، به پایان رسیده. در جواب می‌گوییم: مفهوم آیه، نابودی دین و مذهب نیست، بلکه نابودی مردم بسبب نافرمانی است؛ بعلاوه در زبان عربی، کلمه‌ی اُمّت، به معنای جمعیت و گروه است، نه دین و مذهب.

بهائیان ادعا دارند که مراد از مکان قریب در سوره‌ی «ق» جبل کرمل، که محل دفن رهبرشان است، می‌باشد و این آیه اشاره به ظهور رهبرانشان دارد. در پاسخ می‌گوییم بسیاری از مفسرین منظور از منادی را همان نِدا دهنده‌ای دانسته‌اند که سبب زنده شدن مردگان می‌شود و مراد از «مکان غریب» را کنایه از شنیده شدن صدای منادی در همه‌جا دانسته‌اند.

یکی از شبهات قرآنی که بهائیان مطرح می‌کنند، کلمه‌ی «یلقی الروح» در آیه‌ی 15 سوره غافر است. ایشان مدعی‌اند که این آیه دلالت بر آمدن پیامبر جدید دارد. اشکال: 1. فعل مضارع در این آیه، بر زمان آینده دلالت نمی‌کند. 2. شأن نزول آیه با مدعای بهائیان یکی نیست. 3. با توجه به آیات دیگر، اسلام، خاتم ادیان است.