رهبران شیخیه، با فرض تصور جسمی هورقلیایی برای امام زمان (علیه السلام) و همچنین ادعای وجود رکن رابع برای حضرتش، تفکر مهدویت نوعی را پرورش داده‌اند. پیشوایان بابی و بهائی نیز در اقتدا به رهبران شیخی چنین نظریه‌ای دارند. از همین‌رو وجود چنین اعتقادی، راه را برای ادعای مهدویت دروغین علی‌محمد باب فراهم ساخت.

تشکیلات بهائیت از آن جهت که قادر به تبلیغ علنی فرقه‌ی خود در ایران نیست، جهان مجازی را به عنوان مکانی بدون مرز، برای فعالیت خود انتخاب کرده است. از این‌رو بهائیت، چهارچوب‌های مشخصی نظیر تبلیغ، مظلوم‌نمایی، فرار از واقعیت و انکار حقایق تاریخی (که ماهیت استعماری این فرقه را آشکار می‌سازد) را در دستور کار خود قرار داده است.

نخست‌وزیر سنگاپور با ارسال پیامی به جامعه‌ی بهائی، ضمن تبریک تولد پیامبرخوانده‌ی بهائیان، تعالیم وی را نماد صلح و وحدت خواند. اما نماد صلح و وحدت خواندنِ پیشوایان بهائی در حالیست که آنان با وحشی خواندن تُرک‌ها، نحس خواندن اهل سوریه، گاو خواندن مردم اروپا و آفریقا، توهین به مسیحیت و شیعیان و...؛ اساساً فاتحه‌ی صلح و وحدت را خوانده‌اند.

بر اساس آن‌چه نویسندگان بهائی و غیربهائی نگاشته‌اند، علی‌محمد شیرازی، از سنّ کودکی، در درس شیخ عابد از شاگردان شیخ‌احمد احسائی حضور یافت. همین امر موجب سفر او در سنّ بیست سالگی به کربلا و شاگردی او در محضر سیدکاظم رشتی گشت. فاضل مازندرانی از مبلّغان برجسته‌ی بهائیت، علی‌محمد شیرازی را به مکتب شیخی بیش از همه نزدیک می‌دانند.

بر خلاف معرفی اصل اُلفت و محبت به عنوان یکی از تعالیم بهائیت؛ پیشوایان این فرقه، رفتاری در تضاد با این اصل را از خود نشان داده‌اند. همچنان که در احوالات شوقی افندی می‌خوانیم: «مادرش بیمار شد بر بالینش نیامد تا بدرود زندگانی گفت، پس از چندی پدرش نیز که روزگاری در بستر ناتوانی افتاده بود درگذشت و چون ناشناسان به خاک سپرده شد».

از جمله وقایعی که در زمان ظهور حضرت مهدی (عجّل الله تعالی فرجه الشریف) به دست ایشان رقم می‌خورد، حاکمیت و جهانی نمودن دین اسلام است. این در حالیست که جناب علی‌محمد شیرازی (مدعی دروغین مهدویت بهائیان)، نه تنها تلاشی در جهت احیاء و جهانی نمودن دین اسلام از خود بروز نداد، بلکه در مدت کمتر از شش سال، ادعای نسخ اسلام را نیز مطرح کرد!