فرقه استعمارساز بهائی جهت گسترش فعالیت خود، به راه اندازی و عضویت در سازمان‌های مردم نهاد (N.G.O) روی آورده است. در این راستا، تشکیلات بهائیت، با سوءاستفاده از نقطه ضعف گروه‌های هدفش (نظیر: عدم آگاهی، دین گریزی، مشکلات مالی، درخواست پناهندگی، جذابیت‌های جنسی، مشکلات مالی و...)، به تبلیغ و مبلّغ سازی از آنان می‌پردازد.

تشکیلات بهائیت که همواره تبلیغ کودکان سایر ادیان به بهائیت را در اولویت قرار می‌دهد، از احتمال تبلیغ دانش‌آموزانش به اسلام هراس دارد. همچنین این تشکیلات از ممنوعیت اظهار علنی عقاید دانشجوهایش و تبلیغ این تشکیلات برای جوانان مسلمان ایرانی، اظهار نگرانی می‌کند و سعی در فضاسازی بر علیه کشورمان در مجامع بین المللی را دارد.

پس از بیان سخنان وزیر آموزش پرورش در خصوص اخراج دانش‌آموزانی که با اظهار عقیده به تبلیغ ادیان غیررسمی کشور بپردازند، موجی از مظلوم‌نمایی توسط عناصر تشکیلات بهائیت به راه افتاد. این در حالیست که چندی پس از آن، تشکیلات بهائیت با دستور به تبلیغ گسترده در ایران، بر خلاف احکام خود در تبعیت از قوانین کشوری و با زیرپا گذاشتن حقوق بین الملل، سعی دارد تا کودکان بهائی را قربانی آرمان تبلیغ و مظلوم‌نمایی خود نماید!

امپراطوری روس‌تزار با حمایت از پیشرفت بهائیت در عشق آباد و حضور مستقیم در برپایی مرکزی تبلیغی برای بهائیان در مستعمرات خود، به دنبال برپایی جنگ نرم بر علیه اسلام و مذهب شیعی بود. از طرفی، ماهیت مشرق الاذکار عشق آباد نشان داد که چنین مکان‌هایی، نه تنها محل خواندن دعا، بلکه مرکزی برای پیشبرد فعالیت‌های تبلیغ حضوری و تهاجمی بهائیت به شمار می‌آیند.

بیت العدل، با معرفی تبلیغ به عنوان وظیفه‌اى عبادى و غیرقابل تعطیل برای بهائیان، مخالفت حکومت‌ها را نیز موجب سقوط تکلیف بهائیان ندانسته است. این در حالیست که اگر به راستی تبلیغ بهائیت تا این میزان اهمیت دارد که به تقابل با جامعه‌ی اسلامی می‌ارزد، پس چرا تشکیلات بهائیت در قبال آن، موضعی یک بام و دو هوا اتخاذ کرده است؟!

یکی از شیوه‌هایی که طیّ سال‌های اخیر توسط مبلّغان بهائی در کشورمان برای جذب دانش‌آموزان مسلمان به کیش بهائیت به کار گرفته شده، تبلیغ این فرقه در پوشش کلاس‌های آموزشی و درسی می‌باشد. اما بهائیتی که خود بر تربیت بهائی فرزندانش تعصب دارد، با چه توجیهی می‌تواند کودکان غیربهائی را به بهانه‌ی آموزش، به فرقه‌ی خود جذب نماید؟!