پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ دیان علائی، نماینده‌ی تشکیلات جهانی بهائی در سازمان ملل با اشاره به انتشار یک سند محلی آموزشیِ ابلاغی در شهر ساری، مدعی شد که ممکن است جلسات و مصوبه‌های مشابهی درباره بهائیان در سراسر ایران در جریان باشد.
همچنان که مدعی شدند: به مدیران ادارات آموزش و پرورش وظیفه‌ی شناسایی دانش آموزان بهائی و جذب آنان به اسلام داده شده و از رؤسای دانشگاه‌ نیز خواسته شده که با توجه به ممنوعیت تحصیل بهائیان در دانشگاه‌ها به این موضوع نظارت کنند.[1]

اما در پاسخ به این ادعا می‌گوییم:

اولاً: تشکیلات بهائی نه می‌تواند سندی ناخوانا را مستندی برای ادعای خود قرار دهد و نه منطقی است با استقرایی ناقص، مصوبه‌ای محلی را تسری به کل کشور دهد.

ثانیاً: بر فرض صحت این مصوبه‌ی ناخوانا، تشکیلات بهائی که همواره یکی از مهم‌ترین اهداف تبلیغی خود را با سرمایه‌گذاری بر کودکان غیربهائی دنبال می‌کند [2]، چگونه است که از تبلیغ دانش آموزانش به دین مبین اسلام هراس دارد؟! به راستی چطور است که آنچه برای دیگران می‌پسندد ولی برای خود ناخشنود می‌پندارد؟!

ثالثاً: اگر بهائیت را یک اعتقاد در نظر بگیریم، باور به فرقه‌ی ضالّه‌ی بهائیت مانع تحصیل هیچکس نشده و تنها اظهار و تبلیغ علنی دین صادراتی اسرائیل (برای کشورهای مسلمان، که تبلیغش نیز در آن سرزمین نیز ممنوع است)، موجب محدودیت اعضای آن می‌گردد.[3]
این در حالیست که بهائیت نه تنها یک باور صرف، بلکه تشکیلات سیاسی برانداز و وابسته به رژیم غاصب صهیونیستی می‌باشد.[4] لذا اعلام عضویت و تبلیغ آن، نمی‌تواند آزادی را برای اعضاء به ارمغان بیاورد.

پی‌نوشت:
[1]. به نقل از کانال‌های خبری تشکیلات بهائیت.
[2]. جهت مطالعه‌ی بیشتر، بنگرید به مقاله‌ی: آیا کودکان بهائی قربانی زیاده‌خواهی بیت العدل می‌شوند؟!
[3]. سایت تحلیلی خبری عصر ایران، عنوان خبر: وزیر آموزش و پرورش: ممنوعیت تحصیل دانش‌آموزانی که ادیان غیر رسمی را تبلیغ کنند، کد خبر ۶۸۸۳۸۲، مورخ: 1398/6/20.
[4]. جهت مطالعه‌ی بیشتر، بنگرید به مقاله‌ی: پاسخ به اظهارات سعید دهقان/ بهائیت باور است یا تشکیلات؟!