عبدالبهاء از یک‌سو بهائیت را دوست‌دار صلح معرفی نمود: «آرزوی ما، وحدت عالم انسانی است و مقصد ما صلح عمومی». [عبدالبهاء، خطابات، ج 2، ص 150]

 از سویی دیگـر شکـرگزار نابـودی ملّت‌ها و سالم ماندن (تنها) بهائیان در جنگ جهانی اول شده است: «الحمدلله فضل شامل شد و قوّه‌ی ملکوت الهی معجـزه‌ی کُبری نمود که جمیع طوائف و اُمم (: مردم) در نائره‌ی حَرب (آتـش جنـگ) سـوخـت و بنیـان‌های عظیم برافتاد ولکن این حزب مظلوم (: بهائیان) در جمیع آفاق در صون (: نگهداشت)». [مجموعه مکاتیب حضرت عبدالبهاء، شماره 52، ص 108]