رئیس رژیم صهیونیستی بهائیت را منادی صلح و وحدت معرفی کرد و از وجود مراکز رهبری و اماکن مذهبی این فرقه در اسرائیل ابراز خشنودی کرد! اما در پاسخ به اسحاق هرتزوگ باید گفت که اگر بهائیت اینقدر خوب است، چرا اجازه تبلیغ در سرزمین های اشغالی را به بهائیت نمی دهید و صرفاً از اماکنش درآمدزایی توریستی کرده و آن را به باور صادراتی خود مبدل ساخته اید؟!

تشکیلات بهائیتی که دفاع از همجنس بازی را به بهانه دفاع از مظلوم وظیفه خود می داند، اما در قضیه فلسطین نه تنها خود به انتقاد از رژیم آپارتاید صهیونیستی نمی پردازند، بلکه ایرانی هایی هم که به دفاع از فلسطین اشغالی بپردازند را سرزنش می کند!

حسین امانت، معمار معروف بهائی حکایت محبوبیت عبدالبهاء را از زبان سر هربرت ساموئل انگلیسی نقل می کند. سر هربرت ساموئل از صهیونیست های معروف و اولین کمیسر عالی انگلیس پس از اشغال فلسطین در جنگ جهانی اول بوده است. اشغالگری که ولی امر بهائیت با افتخار، از روابط حسنه بهائیان با آن سخن گفته است.

بهائیان امتیاز پیامبران بر سایر افراد را در بی‌نیازی از اصحاب قدرت و ثروت و مقابله با آنان برمی‌شمارند. این در حالیست که پیامبرخوانده‌ی بهائی، خود و نزدیکانش رابطه‌ای بسیار نزدیک با استعمار روس‌تزار داشته، جانش را مدیون این استعماری است، دعاگوی ستمگران است و شخصاً به دریافت حقوق از استعمار تزاری اعتراف کرده است.

سران بهائی، به خیال پشتیبانی دائمی روس‌ها، سرسپردگی عجیبی به استعمار روس‌تزار داشتند و لذا پیوسته بهائیان را به چاپلوسی برای این استعمار ترغیب می‌کردند. آری؛ اینست حال و حکایت پیشوایان مسلک ساختگی بهائیت که بر خلاف ادیان الهی و به جای تکیه بر آحاد مردم، حفظ حیات و پیشرفت خود را در گرو ارتباط و خدمت به استعمارگران می‌دیدند.

آیا حمایت استعمارگران از بهائیت، علّتی جز دست‌نشانده بودن این مسلک شبه دینی دارد؟! چرا که اگر استعمارگران به دنبال نیت‌های خدایی و یا کسب رضایت مردمی بودند، هیچ‌گاه دست به اشغالگری و چپاول ملّت‌ها نمی‌زدند! بسی ساده‌انگاری است که همکاری همه‌جانبه‌ی استعمارگران با بهائیت را خالصانه و از سر عشق به کمالات نداشته‌ی سران بهائیت بدانیم!