پیرامون زبان عربی
ابوریحان بیرونی، اندیشمند ایرانی در قرن 5-4 هِجری نوشت: «زبان عربی را بیش از پارسی دوست می‌دارم. اگر به زبان عربی مرا ناسزا بگویند، خوشتر دارم از اینکه به پارسی مرا ستایش کنند.
آرامی‌ها گروهی از مردمان سامی و هم‌تبار عرب‌ها بودند. آنان به دلیل برتری فرهنگی و علمی، شدیداً بر هخامنشیان، ساسانیان و زرتشتیان تاثیر گذاشته بودند. چنانکه زرتشتیان عصر ساسانیان، در کتیبه‌های خود از واژگان آرامی-عربی استفاده می‌کردند.
سرزمین ایران از دیرباز مهد تفکرات عاشقانه و تأملات اشراقی بوده است. یکی از این بزرگانِ نام‌آور، جلال الدین محمد بلخی است که به «مولانا» و ایضاً «مولوی» مشهور است. از شگفتی‌های زندگی او عشق سرشار وی به زبان و ادبیات عربی است.
شما به حافظ نگاه کنید، به سعدی نگاه کنید، اینها اصلاً زیبایی کلامشان به این است که کلمات عربی را اتخاذ کرده‌اند و مانند نگین در حلقۀ زبان فارسی نشانده‌اند و ما هم‌اکنون هم به آن زبان سخن می‌گوییم... ما نمی‌توانیم آن را سرکوفت کنیم و کوچک بشماریم.