روح حاکم بر اعتقاد به امام زمان (عج) امیدباوری و امیدسازی است؛ زیرا همين عقيده براى انسان که موقعیت خویش را درک کند و رفتار خود در محضر امامش ببیند، كافى است؛ در این صورت که انسان در راستای برآورده کردن منویات امامش که یکی از آن‌ها امید به آینده است، تلاش می‌کند.

با توجه به رویکرد فسادگرا و ظالمانه دنیای امروزی و قدرت گرفتن شیاطین جن و انس، آیا امید به دنیایی سرشار از عدالت اجتماعی، جا دارد؟ روایات اهل بیت (ع) به آینده‌ای درخشان، همراه با امید اشاره کرده‌اند.

منتظر واقعی، هر لحظه به فکر محبوبش است و از خداوند درخواست می‌کند که او را سلامت بدارد؛ بنابراین دعا برای فرج و سلامتی حضرت مهدی (عج)، از نشانه‌های روشن انتظار واقعی است و این وظیفه مورد توصیه خود امام نیز هست که فرمودند: «در تعجیل فرج زیاد دعا كنید كه تعجیل فرج، گشایش كار خود شما است.»

فرهنگ مهدوی، اندیشه‌ای است که هم به حال و هم به آینده نظر دارد؛ فرهنگ مهدوی، فرهنگی متعالی است که نویدبخش‌ نظم‌ عادلانه‌ جهانی‌ در پرتو انسان کامل و بر مبنای اسلام راستین است. اسلامی که ائمه معصومین (ع) به اندازه فهم و درک مخاطبان خود، برخی از مشخصات و مختصات آن را تبیین فرمودند.

قطعاً باور به امام زمان (عج) امید بخش است؛ اما این بدان معنا نیست که دست روی دست گذاشته و از تربیت جامعه چشم‌ پوشی شود؛ از این رو، یاران حضرت نیز در روایات به کسانی وصف شده‌اند که شب زنده‌دار بوده و به تربیت خود می‌پردازند.

از جمله فضائلی که برای ظهور موفور السرور امام عصر (عج) بیان شده، برابری مؤمن منتظر، با رزمنده در میدان است؛ اما انتظار امام زمان (عج) سبب آن می‌شود که در جامعه یک‌دستی پدیدار شود و این فضیلت سبب می‌شود تا جامعه برای حل مشکلات خود اقدام کند؛ زیرا انسان مؤمن، می‌داند در میدان جهاد به پیروزی خواهد رسید.