همه‌ی موارد ادعایی برای مصادیق تناقض در قرآن، حداقل یکی از هشت شروط تناقض را ندارد، لذا به آن دشواری‌های متن گفته می‌شود نه تناقض، در مورد عصای موسی هم که در آیه‌ای بیان شده مانند مار کوچکی بود و در آیه‌ی دیگری گفته شده مانند اژدهایی آشکار، شرط مکان و زمان که از شروط استقرار تناقض هستند، رعایت نشده، در مورد ماجرای حضرت زکریا(ع) نیز که در یک آیه گفته شده سه روز نمی‌توانند سخن بگویند و در آیه‌ای دیگر سه شب آمده، پاسخ داده می‌شود هر دو واژه‌ی «یوم» و «لیل» در معنای شبانه روز هم به کار می‌روند، لذا می‌توان با ترجمه‌ی هردو به شبانه روز تناقض ظاهری را از بین برد.

محققین در اینکه بخش‌های عهد قدیم آنچنان که اعتقاد رایج است، اشکالاتی وارد می‌کنند، برخی معتقدند تورات کنون هیچ ارتباطی با تورات موسی ندارد، چرا که طبق اعتراف خود عهد قدیم، این کتاب در زمانی سوخته و یا مفقود شده، عده‌ای دیگر براین نظرند که بخشی را موسی و بخشی را نویسندگان دیگر نگاشته اند و اعتقاد دیگر نظریه‌ی چهار منعی بودن تورات است، اسپینوزا و هاببز، اولین کسانی بودند که اعتبار تورات را زیر سوال بردند، و امروزه به نظر اکثر محققین، نویسدگان عهدقدیم افراد دیگری هستند، در مورد عهد جدید هم باید توجه داشت که در آغاز تاریخ مسیحی، اناجیل و رساله‌های فراوانی نگاشته شد و در سال 397 و شورای کارتاژ تصمیم به اعتبار بخشیدن به کتب موجود گرفته شد، بجز رسالات پولس، در اینکه نویسندگان کتب عهدجدید چه کسانی هستند، اختلاف شدیدی وجود دارد.

مبلغان عرفان‌های بدلی برای جذب افراد و نفوذ در آن‌ها از روش‌های زیر استفاده می کنند: 1. برخورد عاطفی و محبت آمیز، 2. اعلام انحصاری بودن راه نجات در آموزه‌‏های خود، 3. ایجاد تشکیلات و عضوگیری، 4. تولید اصطلاحات جذاب، 5. ترویج جادوگری و شعبده بازی، 6. تحریف اصطلاح

در مسیحیت آیاتی وجود دارد که هم شادی را تایید می‌کنند و هم غم و ماتم را، برخی آیات در عین سفارش به شادی، غم را نیز مورد توجه قرار می‌دهند و حتی از برخی آیات دیگر چنین استنباط می‌شود که کفه‌ی ترازو بیشتر به سمت غم متمایل است.

باید توجه داشت بدون غم شادی معنا ندارد و انسان‌ها‌یی که همواره یا غمگین یا شاد هستتند تعادل روانی ندارند، شادی و گریه‌ی ظاهری هم نمی‌تواند ملاک خوبی برای قضاوت در مورد شادی و غم حقیقی باشد.

گردآوری قرآن سه سال بعد از رحلت رسول خدا(صل‌الله‌علیه‌ و‌آله‌ وسلم)، به معنی عدم وجود قران و مکتوب نبودن آن نیست، بلکه کاتبان وحی، قرآن را می‌نوشتند، به نظر بیشتر مورخین ترتیب قران توسط حضرت علی(علیه‌السلام) و برخی صحابه انجام شد، اما در مورد اعتبار قرآن باید گفت اثبات اعتبار قرآن متوقف بر نسخه‌های پیشین قرآنی نیست، بلکه توسط تواطر این اعتبار اثبات می‌گردد، حتی در صورت از بین رفتن مکتوبات قرآن، با وجود حفاظی که وجود داشته‌اند و ایجاد تواطری که سینه به سینه منتقل شده، می‌توان این زنجیره را به زمان خود رسول‌الله(صل‌الله‌علیه‌ و‌اله‌ و‌سلم) رساند.