از جمله تعالیم فرقه‌ی بهائیت، ترک تقلید و تحری حقیقت است، اما باید دانست که نه تنها سران فرقه‌ی بهائی به این موضوعات پایبند نبودند، بلکه سعی نمودند پیروان خود را به گونه‌ای پرورش دهند که نسبت به عقاید و رفتارشان هیچ‌گونه سؤالی مطرح نکنند. بطور مثال شخصی از حسینعلی نوری در مورد قیامت می‌پرسد، اما در کمال تعجب مشرک خطاب می‌شود!

بهائیان در گفته‌های خود، به تمسخر تقلید در اسلام پرداخته و آن را جاهلانه می‌دانند. در پاسخ می‌گوییم: اولاً حکم تقلید در اسلام، مختص مکلفینی است که توانایی تحصیل علم نداشته و آن هم منحصر به فروع دین و نه مسائل اعتقادی است. ثانیاً بهائیان به مسلمانان تهمت تقلید کور می‌زنند، در حالی که حسینعلی‌بهاء پیروانش را به تقلید کور از خود امر کرده است.

پیامبر خودخوانده فرقه‌ی بهائی، خود را هم‌چون پیامبران الهی، عالم به «علم ما کان» و تمامی اشیاء و کتب، معرفی می‌کند. این در حالی است که ایشان در برخی موارد، به جهلش نسبت به برخی از کتب هم‌عصرانش اعتراف و حتی نسبت به قرآن کریم که نزد همگان یافت می‌شده، اظهار نادانی نموده است. با این حال، چگونه می‌توان علم الهی او را باور کرد.

سران فرقه‌ی بهائی، عامل تمام خشونت‌ها را حکم جهاد در اسلام معرفی کرده و می‌گویند اگر مسلمانان حکم نسخ جهاد حسینعلی‌ را تمکین می‌کردند، شاهد این حد از خشونت نبودیم. در پاسخ باید گفت که معنای جهاد امروزه عملاً در دفاع از دین و سرزمین به کار می‌رود و مقابله‌ی سران بهائی با جهاد، مقابله با دفاع مسلمانان از خویش در برابر سلطه‌گران است.

بهائیان ادعا دارند که دلیل تقریر، مهم‌ترین دلیل بر اثبات پیامبری رهبرانشان است. اما هرچند که مبانی این دلیل با مشکل مواجه است و موارد نقضی در آن یافت می‌شود؛ بر فرض قبول آن، باز هم این دلیل، نمی‌تواند حجتی بر اثبات نبوت سران بهائی باشد. چرا که ایشان هیچ‌گاه در راه خود ثابت قدم نبوده و نمی‌توان آن‌ها را صاحب استقامت و نفوذ دانست.

یکی از مبلّغان بهائی که هنگام تبیین دلیل تقریر، به سستی آن آگاهی داشته سعی کرده به نقدهای احتمالی آن پاسخ گوید. ایشان، دلیل ابقای مذاهب باطله را وجود اعتقاد به شارع حقیقی معرفی کرده نه ادعای مقام شارعیت جدید. اما باید دانست که لازمه‌ی پذیرش دلیل تقریر، انکار نبوت پیامبران بسیاری، نظیر حضرت نوح و ابراهیم و در مقابل پذیرش نبوت امثال مانی است.