پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ در یکی از برنامه‌های شبکه‌ی «آئین بهائی» وابسته به فرقه‌ی بهائیت؛ در بخش دوم از گفت‌وگوی دکتر معین افنانی با دکتر قاسم بیات، به بررسی آموزه‌ها و روش‌های فرقه‌ی بهائی، برای پرهیز از خشونت پرداخته شد. دکتر افنانی، ابتداء بسیاری از آموزه‌های اسلامی را خشونت‌زا و جنگ‌آفرین توصیف نمود و برخی از احکام اسلامی را موجب ترویج نفرت و خشونت در جهان دانست. وی تأکید کرد که یکی از کارهای بزرگ بهاءالله (حسینعلی نوری)، در صد و پنجاه سال قبل، برداشتن و از بین بردن تمام این احکام خشونت‌زا، از جمله نجس دانستن کفار، بوده است.[1]
کارشناس بهائی، در حالی برخی از احکام و گفته‌های پیشوایان اسلام را خشونت‌آمیز معرفی می‌کند و فرقه‌ی خود را منادی صلح معرفی می‌کند، که گفته‌های به اصطلاح پیامبر بهائیان، مملو از سخنان خشونت‌زا و نژادپرستانه است. در ادامه برای مثال، به ذکر چند نمونه از گفته‌های سران این فرقه می‌پردازیم، تا حقیقت ادعای کارشناس بهائی، مبنی بر خشونت‌زا خواندن دین اسلام و صلح‌آمیز خواندن فرقه‌ی بهائی، روشن گردد.
مثال اول: حسینعلی نوری در حکمی نژادپرستانه و خشونت‌زا، به پیروانش دستور می‌دهد از رفت و آمد با افرادی که بهائی نشده‌اند، پرهیز کنند: «پس ای اهل رضوان من، خود را از سموم انفس خبیثه و اریاح عقیمه (بادهای نابارور) که معاشرت با مشرکین و غافلین است، حفظ نمایید».[2]
مثال دوم: حسینعلی نوری از یک سوی دستور می‌دهد که با روح و ریحان با پیروان ادیان برخورد کنید و از سویی دیگر، پیروان خود را مؤمن و مخالفینش را کافر و منافق می‌نامد و به پیروان خود دستور می‌دهد: «اِعلَم بِأنَّ اللهَ حرَّمَ عَلی أحِباءِ الله لِقاءِ المُشرِکین و المُنافِقین [3]؛ بدان که خدا بر احبایش دیدار با مشرکین و منافقین را حرام کرده است».
مثال سوم: حسینعلی نوری در حکمی بسیار خشونت‌زا، پیروان خود را بر علیه غیر بهائیان تحریک می‌کند: «أنتُم یا أحِباءَ الله کُونُوا سَحاب الفَضل لِمَن آمَنَ بِاللهِ و آیاتِه و عَذاب المَحتُوم لِمَن کَفَرَ باللهِ و أمرِه [4]؛ ای بهائیان! بر مؤمنین به خدا (بهاءالله) و آیاتش (کلام او) اَبر رحمت و بر منکرین و مخالفین، عذاب حتمی باشید».
مثال چهارم: حسینعلی نوری در یک‌جا می‌گوید یکدیگر را به چشم بیگانگان نبینید و در جای دیگر تمام کسانی که از او تبعیت نمی‌کنند را به زنازادگی و آلودگی نسب متهم می‌کند.[5]
بنابراین، کارشناسان و مبلّغان بهائی، با چه رویی دین اسلام را متهم به دارا بودن احکام خشونت‌زا می‌کنند (هرچند که ما فلسفه‌ی نجاست کفار در اسلام، که بهائیان آن را خشونت‌زا معرفی می‌کنند در مقاله‌ای دیگر تبیین نمودیم [6])، در حالی که پیامبر خودخوانده و دروغین فرقه‌ی ایشان، مدام پیروان خود را به دوری از غیر بهائیان، ترغیب و بر دشمنی و آتش‌افروزی بر علیه غیر بهائیان تحریک می‌کرده است.
فرقه‌ای که به پیروان خود دستور می‌دهد: «کُن شُعلَةِ النَّار لِأَعدائِی و کُوثَرِ البَقَاء لِأحِبائی [7]؛ بر دشمنانم شعله‌ی آتش باش و برای دوستانم کوثر بقاء»؛ نمی‌تواند احکام دیگر ادیان را خشن بخواند و خود را منادی صلح معرفی نماید.

پی‌نوشت:

[1]. شبکه‌ی تلویزیونی آئین بهائی، آموزه‌های پرهیز از خشونت در بهائیت، کارشناسان: معین افنانی و قاسم بیات.
[2]. عبدالحمید اشراق خاوری، مائده آسمانی، بی‌جا: مؤسسه ملّی مطبوعات امری، 129 بدیع، ج 8، مطلب 53، ص 38.
[3]. همان، ج 4، ص 280.
[4]. حسینعلی نوری، مجموعه‌ی الواح مبارکه، بی‌جا: بی‌تا، ص 216.
[5]. عبدالحمید اشراق خاوری، مائده آسمانی، بی‌جا: مؤسسه ملّی مطبوعات امری، 129 بدیع، ج 4، ص 355.
[6]. جهت مطالعه‌ی بیشتر بنگرید به مقاله‌ی: نجاست کفار از دیدگاه سران بهائیت
[7]. افنان مهری، نفحات فضل، کانادا: مؤسسه معارف بهائی، 144 بدیع، ص 16.