از جمله مسائل مورد اختلاف متکلّمان مسألۀ تجسیم و جسمانیت خداوند است که اعتقاد به آن را به اهل‌حدیث و حشویه و وهابیون نسبت داده‌اند. ولی رأی اکثر متکلّمان از جمله شیعۀ امامیه، تنزیه خداوند متعال از جسمیت است. فخر رازی در کتاب المطالب العالیة می‌نویسد: در این باب اهل علم بر دو دسته‌اند: اکثر آنان معتقد به تنزیه خداوند از جسمیت‌اند، ولی مجسّمه قائل به جسمانیت خداوند می‌باشند. که در این مقاله به بررسی این موضوع می‌پردازیم.

یکی دیگر از موارد اختلاف بین وهابیان و سایر مسلمین، توسل به اولیای الهی یا به تعبیری، وسیله قرار دادن آنان نزد خداوند متعال است. وهابیان آن را جایز نمی‌دانند، اما عموم مسلمین نه تنها آن را جایز می‌شمارند، بلکه در طول تاریخ به آن عمل کرده‌اند.توسل انواع و اقسامی دارد که نزد عموم مسلمین برخی از آن‌ها صحیح و بعضی باطل و دسته‌ای دیگر مورد اختلاف است؛ به همین دلیل هر کدام را با حکم آنها بیان می‌نماییم.

از جمله موضوعات حرام یا شرک آلود نزد وهابیون، قسم، نذر و ذبح کردن برای غیر خدا است. اکنون برای روشن شدن، این سه موضوع را بررسی می‌کنیم.الف: قسم خوردن به غیر خداوند. ب: حکم ذبح برای غیر خدا. ج: حکم نذر برای غیر خداوند. تا اینکه روشن شود قسم به غیر خدا و ذبح برای غیر خدا و نذز برای غیر خدا چه حکمی دارد آیا حرام است یا جایز؟

مسلمانان به طور اتفاق استغاثه و کمک گرفتن از اولیای الهی را جایز دانسته، بلکه آن را راجح و در راستای توحید می‌دانند، زیرا اگر از اولیای الهی، یعنی پیامبر و ائمه معصومین طلب کمک کرده و از آنها مدد جوییم، از آن جهت است که اولیای الهی مقرّب درگاه خداوند و مظهر صفات جمال، کمال، اسمای الهی، قدرت، علم و مانند آن شده‌اند؛ اما وهابیون بر خلاف اجماع مسلمین این مسئله را شدیدا تحریم کرده، لذا جا دارد که این مسئله را مورد بحث قرار دهیم.

وهابیون با دیدگاه خاصی که در میزان شرک و توحید دارند، بسیاری از اعمال مسلمین از قبیل تبرک، استعانت از ارواح اولیای الهی و... را شرک می‌دانند، و عاملان به آن را مشرک می‌خوانند، و به تبع آن، خونشان را به هدر دانسته و اموالشان را نیز حلال می‌شمرند. آنان تا آنجا پیش می‌روند که ذبیحۀ آنان را حرام می‌دانند. که در این مقاله به بررسی این شبهه و پاسخ به آن می‌پردازیم.

قُلْ لا أَمْلِكُ لِنَفْسي‏ نَفْعاً وَ لا ضَرًّا إِلاَّ ما شاءَ اللَّهُ وَ لَوْ كُنْتُ أَعْلَمُ الْغَيْبَ لاَسْتَكْثَرْتُ مِنَ الْخَيْرِ وَ ما مَسَّنِيَ السُّوءُ إِنْ أَنَا إِلاَّ نَذيرٌ وَ بَشيرٌ لِقَوْمٍ يُؤْمِنُونَ. بگو: من مالك هيچ سود و زيانى براى خودم نيستم، مگر آنچه را خدا بخواهد و اگر غيب مى‌‏دانستم، منافع زيادى براى خودم فراهم مى‏‌كردم و هرگز به من زيانى نمى‏‌رسيد. من جز هشداردهنده و بشارت ‏دهنده براى گروهى كه ايمان می‌‏آورند نيستم