ابن‌جوزی از علماء بزرگ اهل‌سنت در کتاب خود با نقل داستان‌های عجیبی از کتاب غزالی افکار و عقاید صوفیانه سخیف غزالی را که با شرع مقدس اسلام منافات دارد را مورد بررسی قرار داده و بارها اظهار شگفتی خود را از سخنان غزالی بیان داشته است و معتقد است که غزالی فقه را خیلی ارزان به تصوف فروخته است!

یکی از نشانه‌های دور بودن صوفیه از معارف قرآن و اهل‌بیت (علیهم السلام) در توصیه‌های است که به مریدان خود دارند که با توصیه عرفاء واقعی بسیار متفاوت است. چنانچه غزالی گدایی در بازار را وسیله درمان شخص متکبر می‌داند. حال آنکه عارفانی همچون امام خمینی (رحمه الله علیه) شخص متکبر را متوجه خلقت او از آب گندیده می‌کنند.

صوفیان خود را مسلمان می‌دانند و معتقدند آنچه آنان از آن دم می‌زنند، عین قرآن و معارف اهل‌بیت (علیهم السلام) است و تضادی با هم ندارند. حال آنکه ترک حلال برای رسیدن به کمال از جمله موارد نقضی است که شخصیتی همچون ابراهیم ادهم به آن سفارش می‌کند و معتقد است که تا انسان، شش امر حلالی که از توصیه‌های اسلام است را ترک نکند، به جایگاه بزرگان نمی‌رسد.

امروزه برخی به اسم مبارزه با تصوف، تیشه‌ای برداشته و به ریشه عرفان اسلامی زده و ناخواسته هویت دینی شیعه را با سطحی نگری به تاراج گذاشته و در زمین صوفیه بازی کرده و شیعه را خالی از عرفان و عرفای راستین معرفی می‌کنند. این درحالی است که بزرگانی همچون مقام معظم رهبری (حفظه الله) نظری غیر از این دارند.

صوفیه سعی دارند تصوف را جریانی همسو با اسلام ناب معرفی کنند، از این رو خود را برگرفته از روح کتاب و سنت می‌دانند، اما منتقدین تصوف برای صوفیه منشاء دیگری متصور شده‌اند و آن را جریانی مخالف جریان اسلام ناب محمدی (صلی الله علیه و آله) معرفی کرده‌اند.

صوفیه به خاطر انحرافاتی که دارند مورد مذمت علمای شیعه و سنی قرار گرفته‌اند. طرسوسی از علمای شافعی است که وقتی از وی درمورد شرکت در مجالس صوفیه سوال می‌شود، رقص و وجد و طرب را از صفات یاران سامری دانسته و مردم را از شرکت در مجالس صوفیه منع می‌کند.