پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ بسیاری از مردم، صوفیان و دراویش را از شارب‌های بلند آن‌ها می‌شناسند. برخی از فرقه‌های صوفیه که از زدن شارب خود اجتناب می‌کنند و برای آن احترام ویژه‌ای قائل‌اند، درباره علت و سرمنشأ آن می‌گویند: «مولا علی بن ابی‌طالب (علیه السلام) آب سر ناف رسول خدا (صلی الله علیه و آله) را هنگامی‌که او را غسل می‌داد آشامید! و دیگر شارب خود را نگرفت! ما هم اقتدا به مولا کردیم.» [ذبیح‌الله محلاتی، کشف الاشتباه، ص 432] در حالی صوفیه برای سرپوش گذاشتن بر روی انحراف خود در ادعایی وقیحانه، حضرت امیرالمؤمنین علی (علیه السلام) را بدعت‌گذار شارب می‌دانند، که روایات حضرات معصومین (علیهم السلام) در مذمت گذاشتن شارب و تراشیدن ریش، برملا کننده دروغ بزرگ صوفیانی است که به خاطر چند تار مو نسبت دروغ به حضرت امیرالمؤمنین علی (علیه السلام) می‌دهند.

پی‌نوشت:
محلاتی، ذبیح‌الله، کشف الاشتباه، به کوشش فردوسی، نشر نسیم ظهور، قم، 1389