پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ صوفیه همواره ادعا می‌کنند که معارف و سنت خود را مستقیماً از قرآن و اهل‌بیت (علیهم السلام) گرفته و می‌گیرند و آموزه‌هایشان با آن‌ها در تناقض و تضاد نیست. حال آنکه ابراهیم ادهم می‌گوید: «مرد به جایگاه نیکان نرسد، تا شش عقبه (مانع و مشکل) بگذراند. اول درِ نعمت بندد و درِ سختی بر خود بگشاید و دوم درِ عزت ببندد و درِ ذلّت بگشاید و سوم درِ توانگری ببندد و در درویشی بگشاید. چهارم در سیری ببندد و درِ گرسنگی بگشاید و پنجم درِ خواب ببندد و درِ بیداری بگشاید و ششم درِ امید ببندد و درِ منتظر بودن مرگ را بگشاید». [ترجمه رساله قشیریه، ص 208] حال آیا این موارد از سنت‌های رسول خدا (صلی الله علیه و آله) است یا از بدعت‌های صوفیه است؟ چرا آیات و روایات ما بر حفظ عزت، کرامت و استفاده از تمامی نعمت‌های الهی سفارش کرده‌اند ولی شما چیز دیگری می‌گویید؟

پی‌نوشت:
هوازن قشیری، ابوالقاسم، ترجمه رساله قشیریه، به کوشش بدیع‌الزمان فروزان فر، انتشارات علمی و فرهنگی، تهران، 1374 ش، ص 208