تصوف
در حالی صوفیه همواره از شیطان در برابر گناه نابخشودنی‌اش دفاع کرده‌اند و معتقدند که سجده بر آدم (علی نبینا و آله السلام) خلاف دعوی عاشقی است و آن را حتی به امر خداوند شرک می‌دانند که سجده مریدان صوفیه در برابر اقطاب خویش همچون سجده صوفیان گنابادی در برابر نورعلی تابنده موجب رسوایی آنان شده است. از این‌رو است که تضاد سخنان صوفیان با عملشان بر همگان آشکار کشت.
دین برتر و کامل بنابر آیه صریح قرآن، اسلام است که همه مردم برای رسیدن به سعادت و هدایت، ملزم به پیروی از آن هستند، اما گروه‌ها و فرقه‌های مختلفی از جمله تصوف، وجود دارد که پیروان این فرقه بنا بر فرموده‌ی امام رضا (ع)، یا برای فریب و گمراهی مردم، صوفی شده‌اند و یا از روی جهالت، این فرقه را پذیرفته‌اند.
صوفیه همواره در حال رنگ‌به‌رنگ شدن هستند و در برخورد با هر دین و آیین و مذهبی، رنگ همان را به خود می‌گیرند، زیرا معتقدند که بین ادیان و مذاهب فرقی نیست. این در حالی است که خداوند متعال پذیرش هر دینی غیر از اسلام را رد کرده است. درواقع صوفیان با اعتقاد به‌تساوی بین ادیان و آیین‌ها خط بطلانی کشیده است بر رسالت تمام انبیاء و ائمه اطهار (علیهم‌السلام) و تمام تلاش‌های آنان را به سخره گرفته است. زیرا با تساوی بین اسلام و بت‌پرستی درنتیجه رسالت تمامی فرستادگان خداوند نیز نعوذبالله بیهوده خواهد بود.
عمل به شرع مقدس همواره در بین صوفیان با فراز و نشیب‌های زیادی همراه بوده است و با توجه به اشخاص و زمان و مکان فرق داشته است. ازجمله زمانی که صوفی به حقیقت رسیده و خود را پخته می‌داند، خود را بی‌نیاز از شرع دانسته. کما اینکه ملاسلطان به ترک نماز اعتراف کرده و آن را برای امثال خود نمی‌داند و عمل به آن را به حسب شرایط و زمان و مکان خاص می‌داند.
همواره صوفیان، علما و فقها را تنها گروهی می‌دانند که حکم به قتل حلاج کرده‌اند. درحالی‌که محققین به این نتیجه رسیده‌اند که نه تنها فقهایی از شیعه و سنی حکم بر کفر حلاج کرده‌اند، بلکه صوفیان مشهوری از هم‌عصران حلاج نیز حکم به کفر او کرده‌اند. کما اینکه جریری صوفی مشهور، حلاج را به خاطر اعتقادات کفرآمیزش مستحق قتل می‌داند و یکی از صوفیان در کتاب خود صوفیان مکتب صحو را عاملان اعدام حلاج دانسته و معتقد است که حلاج توسط صوفیان اعدام شد.
قرن هشتم زمانی برای نزدیکی تصوف و تشیع بود. در این میان برخی افراد برای نزدیکی تصوف و تشیع تلاش کردند. البته افرادی که در این راه قدم برداشتند همگی سرانجام خوبی پیدا نکرده، بلکه برخی به انحرافاتی بیش از صوفی‌گری دچار شدند. برخی از افراد تاثیرگذار و مهم در این زمینه کسانی بودند که عاقبت خوشی پیدا نکرده و علیرقم خیال خود، پایه گذاران انحرافات جدیدی شدند که به مرور بر انحرافشان افزوده شد.
از حربه‌های صوفیه، صوفی خواندن علمای بزرگ و صاحب‌نام شیعه است. از میان علمای صاحب‌نام شیعه ابن فهد حلی است که از سوی عدهای تهمت صوفی‌گری به او زده شد. دکتر مصطفی کامل الشیبی یکی از کسانی است که تهمت صوفی‌گری را به ابن فهد حلی زده است. او دلیل خود را مبنی بر صوفی‌گری ابن فهد، شرح حدیث امام کاظم (علیه السلام) توسط ابن فهد می‌داند!!!
علی تابنده از اقطاب فرقه نعمت اللهی گنابادی به‌مانند بسیاری از صوفیه معتقد است که تصوف از زمان پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) شروع شده است چراکه به‌خاطر نامیده شدن مؤمنین حقیقی به زهاد و شیعه است که بزرگانی از شیعه مثل سلمان و ابوذر و عمار در متون صوفیه از اولین صوفیه نام‌برده شده‌اند. حال‌آنکه حضرت با پیشگویی آمدن تصوف در زمان‌های دیگر خط بطلانی بر این ادعا می‌کشند.
یکی از شعائر الهی که خداوند متعال بارها در قرآن از آن سخن به میان آورده، حج و زیارت خانه خداست و در روایات نیز، به ارزش و اهمیت آن ، توسط معصومین (علیهم‌السلام) ذکر شده است، اما در مسلک تصوف، نسبت به این خانه مقدس، سخنانی از بعضی سران آنان نقل شده که نوعی گزافه‌گویی و تمسخر به این خانه مقدس است.
برخی حسن بصری را یار و مرید خاص امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) می‌دانند و از او به‌عنوان محرم اسرار آن حضرت نام می‌برند. حال‌آنکه قول و فعل حسن بصری برخلاف این نظریه است. زیرا در قبول کردن منصب فتوا و قضاوت دربار بنی‌امیه و همچنین فتوا به یاری بنی‌امیه، نمی‌توان جز مخالفت با امر اهل‌بیت (علیهم‌السلام) چیزی دید. همچنین دوستی حسن بصری با حجاج و تمجید و تعریف حجاج بن یوسف از حسن بصری نشانی دیگر از دشمنی حسن بصری با اهل‌بیت عصمت و طهارت (علیهم‌السلام) است.
برخورد صوفیه در استفاده از کتاب عوالی اللئالی شگفت‌انگیز است، زیرا معتقدند که روایات مدح صوفیه در این کتاب صحیح و ناظر بر آنها می‌باشد ولی از طرف دیگر روایات ذم صوفیه موجود در این کتاب را جعلی یا اینکه همچون سلطان حسین تابنده معتقدند که این روایات ناظر بر صوفیه اهل سنت است نه شیعه. حال‌آنکه روایات ذم صوفیه همگی اطلاق دارند. حتی در برخی از روایات صراحتاً بر مخالفت تمام صوفیه با ائمه اطهار (علیهم‌السلام) اشاره شده است.
برخی از طرفداران حسن بصری معتقدند که حسن بصری از اصحاب سر امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) است و آنچه از مخالفت حسن بصری با اهل‌بیت (علیهم‌السلام) نقل‌شده است به خاطر در تقیه بودن اوست، نه دشمنی با اهل‌بیت (علیهم‌السلام). در حالی طرفداران حسن بصری این‌چنین ادعایی را مطرح می‌کنند که اگر حسن بصری در تقیه به سر می‌برد باید خاموش و ساکت می‌بود حال‌آنکه همواره در اثبات حقانیت خلفاء ثلاثه سخن می‌گفت و برای این کار دست به جعل حدیث نیز زد.
سماع نوعی رقص و آواز خوانی است که در میان صوفیان رواج داشته و عده ای آن را حالتی برای بی‌خود شدن و فنا در حق تعالی می‌دانند که یکی از اعمال غیر معقول در سماع، خرقه دریدن و پخش تکه‌های آن به عنوان تبرک بین مریدان است در حالی که این عمل صوفیان در اسلام مزمت و از آن نهی شده است.
ذکر و ورد در اسلام، آداب خاصی دارد که با طمأنینه و از روی خشوع و خضوع ذکر گفتن، نمونه‌ای از آن است که دل را به سوی حق‌تعالی سوق می‌دهد، برخلاف عقیده‌ی صوفیان، که رقص و حرکاتی زننده به همراه غنا و موسیقی را نوعی ذکر دانسته‌اند که از اساس باطل است.