مبلّغین بهائی در راستای انکار ارتباط پیشوایان خود با استعمار انگلیس مدعی می‌شوند که اعطای نشان سلطنتی به عبدالبهاء، بخاطر تجلیل از اقدامات انسان‌دوستانه‌ی او در تأمین آذوقه‌ی فلسطینیان بوده است. اما چگونه می‌توان باور کرد که مسبب نسل‌کشی ایرانیان بين سال‌های 1917-1919 م، بخاطر کمکِ عبدالبهاء به مردم دشمنش از او تقدیر کرده باشد؟!

مبلّغان بهائی ادعای ارتباط با استعمار را از جمله تهمت‌هایی معرفی می‌کنند که اخیراً دشمنان بهائیت به این فرقه وارد کرده‌اند. این در حالیست که پیامبرخوانده‌ی بهائیت، به حمایت استعمار روس‌تزار از بهائیت اعتراف کرده و نیت آن را خدایی برشمرده است. اما به راستی کدام عقل سلیمی، ادعای نیّت خدایی اشغالگر و متجاوز را می‌پذیرد؟!

بهائیان در حالی ادعای ابداع آموزه‌ی ترک تعصب را از جانب پیشوایان خود دارند که پیش از آن‌ها، آیات و روایات اسلامی، از تعصب کور نهی کرده‌اند. از طرفی پیشوایان بهائی، در این زمینه پا را فراتر نهاده و به مقابله‌ی فکری با تعصبات پسندیده ملّی، مذهبی پرداخته‌اند؛ مقابله‌ای که با هدف هموارسازی راه سلطه‌ی حامیان بهائیت صورت می‌گیرد.

اروپایی‌ها پس از کشف آمریکا، برای اثبات تسلط خود بر این قاره، دست به جنایات کم‌نظیری در نسل‌کشی و آواره‌سازی بومیان آمریکا زدند. اما عبدالبهاء، با ممنون دانستن سرخ‌پوستان آمریکایی از اروپایی‌های مهاجر، بدون کمترین اشاره‌ای به جنایات اروپایی‌ها، بزرگ‌ترین ضرر در کشف آمریکا را غرق شدن کشتی تایتانیک عنوان نموده است.

پیشوایان بهائیت، ضمن دستور به اطاعت بی‌قید و شرط از حکومت‌های مستبد؛ پیروان خود را از هرگونه دخالت در امور سیاسی بازداشته‌اند. اما این رویکرد پیشوایان بهائی در حالیست که این موضع آنان، نشان از سرسپردگی‌شان در برابر حاکمان ستمگر دارد و در غیر این‌صورت، چگونه می‌توان پذیرفت که خدای عادل، دستور به اطاعت از حاکمان ظالم داده است؟!

نویسندگان بهائی با انتساب سخنانی ایران‌دوستانه به پیشوایان خود، در تلاشند تا حسّ ترحم ایرانیان را نسبت به خود برانگیزند. این در حالیست که با بررسی سیره‌ی پیشوایان بهائیت درمی‌یابیم که بر خلاف این ادعا، آنان نه تنها از گرفتاری و مصیبت دیدن هم‌وطنانشان، اظهار خوشحالی نمودند، بلکه در سفرهای خود، ذخایر ایران را پیش‌کش اجانب می‌کردند.