در میان صحابه احدی مانند امیرالمؤمنین مظلوم و غریب نبود، چرا که او دارای فضایلی بود که هیچیک از اصحاب پیامبر نداشتند، اما مخالفان به ایشان حسادت کرده و قربة الی الله او را سب و لعن می‌کردند و به دیگران هم سفارش می‌نمودند تا از فیض این جسارت عقب نمانند و ریشه این کینه از بنی‌امیه شروع شد و تا سالها ادامه پیدا کرد.

امام برای حکومت بر جامعه اسلامی، نیازمند مشروعیت سیاسی و مقبولیت از جانب مردمی است که می‌خواهد بر آنان حکومت کند؛ وگرنه مردمی که خواهان و پذیرنده‌ی حاکمیت امام نباشند امام چگونه می‌تواند بر آنان حکومت کند؟! مردم به دلائل مختلف پس از وفات پیامبر، با پشت کردن به وصیت پیامبر و کوتاهی در حق امیرالمومنین با ابوبکر بیعت کردند.

ابن‌تیمیه حرّانی گستاخانه جنگ‌های امیرالمؤمنین را برای قدرت و حکومت، نه برای دین می‌داند. در حالی‌که مناوی می‌نویسد: تمامی فقهای حجاز و عراق بر این باورند که حضرت علی در جنگهایش درست عمل کرده است و تمامی کسانی‌که با آن حضرت جنگیدند، ظالم و متجاوزند. حذیفه نیز گروهی که به سوی حضرت علی دعوت می‌کند را سوار بر کشتی هدایت می‌داند.