وقتی امامت و رسالت امری انتصابی است و حکومت حق رسول و امام است، پس پیامبر و امیرالمومنین برای حکومتشان چه نیازی به بیعت مردم داشتند که از آنان بیعت ستاندند؟ آیا بیعت، نوعی انتخاب محسوب نمی‌شود؟
ماهیت بیعت، به‌عنوان انتخابات تلقی نمی‌شود، بلکه بیعت مردم با رسول و امام، صرفاً، اِعلام آمادگى براى قبول ولایت و ایجاد زمینه حاکمیّت آنان است. بیعت و رأی مردم به حاکم اسلامى، مشروعیّت نمى‏‌بخشد؛ چراکه حاکم، منصوب از طرف خدا است، و مردم، موظفند حاکمیّتش را پذیرفته و نسبت به حکومتش وفادار باشند. بیعت تنها جنبه مقبولیّت و کارآمدى داشته و اِعلام وفادارى به کسى است که از جانب خدا به این منصب برگزیده شده است. بیعت، تنها به‌عنوان استحکام دهنده‌ی پایه‏‌هاى حکومت و نوعى اِعلام آمادگى براى قبول حاکمیّت شخصِ منصوب است. درباره بیعت نباید بین «مشروعیت الهی» و «مشروعیت سیاسی» خلط کرد. مشروعیت الهی همان «حقانیت» است و مشروعیت سیاسی و مردمی «مقبولیت» است. بیعت، خاستگاه مشروعیت سیاسی یک حکومت می‌باشد؛ بدین معنا که حاکمیت و عینیّت یک حکومت، باید با بیعت و پذیرش مردم انجام گیرد.