علی‌رغم این‌که مناقب و فضیلت‌های اهل بیت فراوان است و دوست و دشمن به آن اقرار دارند، اما باز در کتاب‌های تاریخی مشاهده می‌کنیم که مخالفان اهل بیت طعن و بدگویی نسبت به حضرت علی (علیه السلام) و اهل بیت پیامبر می‌کردند. لذا خلفای جور از یک‌سو جعل مناقب برای خویش می‌کردند و از سوی دیگر به سب و لعن امیرالمومنین برخاسته و درصدد عیب نهادن بر آن حضرت و پایین آوردن مقام و منزلت او و خاندان نبوت برمی‌آمدند. حموی در کتابش می‌نویسد: «بر فراز همه‌ی منبرهای شرق و عرب عالم، علی را لعن می‌کردند.»[معجم البلدان،ج5 ص38] و این لعن به‌صورت یک سنت از دوران بنی‌امیه کاشته شده بود و در دوران بعدی اجرا می‌شد، به طوری‌که وقتی عمر بن عبدالعزیز آن را ممنوع کرد، چنان مردم برخورد کردند که گویا او بلایی بزرگ برایشان آورده و یا گناهی بزرگ مرتکب شده است، در حالی که پیامبر فرموده بودند: «دشنام دادن مسلمان فسق است.»[صحیح مسلم، ج1 ص114] و یا عامر بن عبدالله بن زبیر به فرزندش که از حضرت علی (علیه السلام) بدگویی می‌کرد گفت: «پسرم از بدگویی علی دوری کن که بنی‌امیه شصت سال به او اهانت کردند و مقامش را پایین آوردند ولی خدا مقام او را بالاتر بُرد.»[المحاسن و المساوی، ج1 ص40]

پی‌نوشت:

معجم البلدان، یاقوت حموی، دارصادر، بیروت، لبنان، ج5 ص38.
«سباب المسلم فسوق.» صحیح مسلم، مسلم نیشابوری، دارالمعرفه، بیروت، لبنان، کتاب الایمان، ج1 ص114 حدیث 116.
«یا بنّی ایّاک و ذکر علی فان بنی امیه تنقصه ستین عاماً فمازاده الله بذلک الاّ رفعه.» المحاسن و المساوی، بیهقی، دارالکتب العلمیه، بیروت، لبنان، ج1 ص40.