یکی از وظایف الهی که خدای متعال برای حفظ ارزش والای بانوان مسلمان در جامعه اسلامی تعیین کرده، مسئله حجاب است. حجاب به معنای پوشش و مانع از دیده شدن است. این دستور تنها برای آزادی بانوان برای شرکت و حضور در جامعه و حفظ و صیانت از خانواده و ارزش های انسانی است.

اسلام فضای جامعه اسلامی را سراسر با شادمانی و شعف ترسیم می کند اما نه هر نوع شادمانی! اسلام هیچ گاه شادی‌های پوچ و پوشالی که لحظاتی بیشتر دوام نمی‌آورند را برای مسلمانان تجویز نمی‌کند، بلکه اسلام تبسم و لبخند را توصیه می‌کند و نه بلند خندیدن از روی سرمستی و زیاد خندیدن را؛ خنده‌ای که در آن با باز شدن لب‌ها از هم دندان‌ها و حَلق نمایان شود مذموم است.

یکی از ویژگی‌های مهم و اصلی ادیان، مبارزه با هوا و هوس‌های شیطانی و مقابله با اعمالی است، که انسان را از خدا دور می‌کند. به همین دلیل بسیاری از کسانی که آموزه‌های ادیان را تقبیح کرده و به آن‌ها حمله‌ور شده‌اند، افرادی بوده‌اند که با لذت پرستی به صورت مطلق و بدون هیچ قید و بندی موافق بوده و طرفداران خود را نیز تشویق به اعمال ناشایست می‌کردند.

یک جوان کرجی از منتسبین به فرقه ضاله بهائیت، با حضور در دفتر نماینده ولی‌فقیه در استان البرز، پس از تلقین شهادتین توسط آیت‌الله حسینی همدانی، به دین اسلام و مکتب شیعه اثنی عشری گروید.

اعتقاد و نظریه مفسران اسلامی این است که با شهادت و اقرار به وحدانیت خداوند و پذیرش رسالت پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه وآله) اولین مرحله از مسلمانی محقق شده است و خون، مال و آبرو و ناموس چنین شخصی باید محترم دانسته شود و البته ایمان مرحله بالاتر از آن و شامل تصدیق قلبی است.

پیشوایان فرقه‌ی بهائیت (از جمله عباس افندی)، بارها علمای اسلام را مورد هتاکی‌ها و جسارت خود قرار داده‌اند. اما به راستی چگونه می‌توان ادعای دشمن دوستی و اخلاق‌مداری داشت و در عین حال به علمای دین، که در روایات معصومین (علیهم السلام) به جانشینان وارثان انبیاء تشبیه شده‌اند، این‌گونه توهین و جسارت نمود؟!