پایگاه جامع فرق ادیان ومذاهب - عطار در تذکره الاولیاء نقل کرده؛ زاهدی كه از مريدان بايزيد بود به او گفت: سی سال است كه قائم الليل و صائم النهارم و در خود از اينكه تو می‌گويی اثری نمی‎يابم!

بايزيد گفت: اگر سيصد سال همچنين باشی يك ذره اين حديث را نيابی. زاهد گفت: چرا؟ بايزيد گفت: از آنكه تو محجوبی به نفس خود. گفت اين را دوائي هست؟ بايزيد گفت: اما نكنی، گفت بكنم؛ از آنكه سال‌هاست طالبم، بايزيد گفت: اين ساعت برو و موی سر خود بتراش و برهنه شو و پاره گليمی را لنگ خود ساز و بر سر آن محله كه ترا بهتر بشناسد بنشين و مقداری «گردو» پيش خود بگذار و كودكان را پيش خود جمع كن و بگو كه: هر كه مرا يك قفا بزند يك گردو بدهم و هر كه دو قفا بزند دو گردو بدهم و در شهر بگرد تا كودكان سيلی به گردنت بزنند كه علاج تو اين باشد.[1]

انسان اشرف مخلوقات است و در ادیان الهی چنان مقام والایی دارد که از او با عنوان خلیفةالله یاد می‌شود . چگونه ممکن است با خفت نفس به درک و وصال حق رسید؟! رسول اكرم (ص) فرمودند: «بر هيچ مسلمانى جايز نيست كه خود را ذليل و خوار نمايد.»[2]

پی‌نوشت:

[1]. فريد الدين عطار، تذكره الاوليا ، ۱۶۲ و ۱۶۲ ، بي تا بي جا.

[2]. نراقی، معراج السعاده، تهران، طوبای محبت، 1389، ص ۲۶۷