پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ عبدالحمید در آغاز سال دوم مخالفت علنی‌اش با نظام اسلامی، یک هفته پس از آغاز عملیات طوفان الاقصی توسط نیروهای مقاومت فلسطین، با مأیوس کردن مسلمانانِ تحت ظلم، جنگ با اسرائیل را بی‌فایده خواند و گفت: «شاید بسیاری با شنیدن این سخنان (طرح صلح بین فلسطین و اسرائیل) بر بنده بتازند و بگویند اسرائیل باید نابود بشود و اسرائیلی‌ها از جایی دیگر آمده‌اند و‌ باید برگردند؛ اما واقعیت این است که مسلمانان نمی‌توانند آنها را نابود یا بیرون کنند... لذا این شدنی نیست و چرا بر موضوعی که شدنی نیست پافشاری شود؟! باید با هم بنشینند و حل‌وفصل کنند و دو حکومت مستقل کنار هم باشند؛ این دیدگاه و نظریه‌ای است که بنده مطرح می‌کنم».[1]

دیدگاه عبدالحمید این است که چون مسلمانان نمی‌توانند دشمن را نابود یا بیرون کنند و شدنی نیست، نباید بر احقاق حق خود پافشاری کنند! اما این نظر اسلام نیست. در برخی از جنگ‌های صدر اسلام نیز برخی از صحابه این‌گونه رفتار کردند. در جنگ خیبر یکی از مسلمانان به عنوان فرمانده، همراه مسلمانان به جنگ رفت و پس از جنگ مختصری گریختند.[2] فرد دوم که فرمانده شد، با گروهی به طرف اهل خیبر فرستاده شد تا با آنان بجنگند، مدتی نگذشته بود که وی و یارانش گریختند. پس از بازگشت، فرمانده، یارانش و یاران، فرمانده را متهم به ترسیدن می‌کردند.[3] آنان پس از بازگشت از صحنه نبرد، با توصیف دلاوری و شجاعت فوق‌العاده رئیس قلعه «مرحب»، یاران پیامبر را مرعوب می‌ساختند.

در این مقطع تاریخی پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله این استدلال را نپذیرفت که یهودیان خیبر آن قدر قوی هستند که امکان پیروزی بر آنان نیست. حضرت ناراحت شد و فرمود روز بعد پرچم را به دست کسی می‌سپارم که خدا و رسولش را دوست دارد و خدا و رسول هم او را دوست دارند و ما را پیروز می‌کند؛ هجوم کننده است، فرار کننده نیست؛ از حمله برنمى‌گردد تا خدا به دست او قلعه را فتح کند.[4]

عبدالحمید برای توصیه به جنگ نکردن، سفارش می‌کند که سابقه جنایات اسرائیل را یادآوری نکنید، اما خداوند در قرآن در سوره توبه، آیه 13 می‌فرماید: «آیا با گروهی که پیمان‌های خود را شکستند و تصمیم به اخراج پیامبر گرفتند، پیکار نمی‌کنید؟! درحالی که آنها نخستین‌بار (پیکار با شما را) آغاز کردند، آیا از آنها می‌ترسید؟! با اینکه خداوند سزاوارتر است که از او بترسید، اگر مؤمن هستید!» مسلمان‌ها توصیه می‌شوند که با مشرکین بجنگند. برای برانگیختن مسلمانان، جرایم مشرکین و خیانت‌های آنان (خطاها و طغیان‌هایشان در عهدشکنی و تصمیم به اخراج پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله و شروع به جنگ) خاطرنشان می‌شود.

عبدالحمید مصداق کلام خداوند در سوره نساء، آیه 77 است که فرمود: «آیا ندیدی کسانی را که [پیش از اعلام حکم جهاد] به آنان گفته شد: [چون زمینه جنگ فراهم نیست] دست از جنگ بازدارید و [در این شرایط] نماز را بر پا دارید، و زکات بپردازید. ولی هنگامی که جنگ بر آنان لازم و مقرّر شد، ناگاه گروهی از آنان مانند ترس از [عقوبت] خدا یا ترسی سخت تر از آن از مردمِ [مُشرک] ترسیدند و گفتند: پروردگارا! چرا جنگ را بر ما لازم و مقرّر کردی؟ و چرا ما را تا زمانی نزدیک [که زمان مرگ طبیعی است] مهلت ندادی؟ بگو: متاع دنیا اندک، و آخرت برای آنان که تقوا ورزیده اند بهتر است؛ و به اندازه رشته میان هسته خرما مورد ستم قرار نمی‌گیرند».

در این آیه سابقه عده‌ای از مسلمانان بیان شده که در یک موقعیت نامناسب، با حرارت و شور عجیب تقاضای مجوز برای جهاد می‌کردند و به آنان دستور داده شد، فعلاً خودداری کنید و به خودسازی، انجام نماز، تقویت نفرات خود و ادای زکات بپردازید؛ اما هنگامی که زمینه آماده شد و دستور جهاد نازل گردید، ترس و وحشت یکباره وجود آنها را فرا گرفت و زبان به اعتراض گشودند که خدایا به این زودی دستور جهاد را نازل کردی؟ خوب بود این دستور به تأخیر می‌افتاد و یا این رسالت به عهده نسل‌های آینده واگذار می‌شد! سخنان عبدالحمید هم به همین ترتیب است که قبلاً حاضر به فرماندهی لشکر ده‌هزار نفره برای جنگ با اسرائیل بود[5] و اکنون که موقعیت برای جهادگران فلسطینی مهیا است، سفارش به جنگ نکردن یا تأخیر جنگ می‌کند.

پی‌نوشت:
[1]. سخنان عبدالحمید در روز 21 مهرماه 1402.
[2]. المستدرك على الصحيحين، حاكم نیشابوری، ج3، ص39.
[3]. همان، ص40.
[4]. صحيح البخاری، بخاری، ج5، ص18و ص134؛ مسند أحمد، أحمد بن حنبل، ج1، ص503 و ج2، ص503.
[5]. «تناقضات عبدالحمید در مقابل مردم فلسطین»