پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ از بهترین و برترین آرزوهایی که امامان ما به جامعه تلقین کرده و نوید تحقق آن را داده‌اند، ظهور حضرت مهدی ‏(عجل‌الله‌فرجه) و تشکیل حکومت عادلانه مهدوی است. تزریق و تلقین این آرزو، جامعه را با نشاط و فعال و سرزنده نگه می‌دارد و روح امید در دل انسان‌ها می‌دمد. یکی دیگر از مصادیق این آرزوها که روح امید را در دل انسان‌ها زنده می‌کند، اعتقاد به رجعت است.

بر اساس این اعتقاد و بر مبنای روایات اهل بیت (علیهم‌السلام) در زمان حضرت مهدی ‏(عجل‌الله‌فرجه) عدّه‌ای از انسان‌های خوب و بد، به این دنیا باز خواهند گشت. رجعت از جمله مسائلی که در جای جای زیارت جامعه به آن تصریح شده است؛ آن هم با عبارات قطعی و یقینی. در یک جا آمده است: «مُؤْمِنٌ بِاِیابِکُمْ مُصَدِّقٌ بِرَجْعَتِکُمْ» مؤمن به آمدن شما و تصدیق کننده رجعت شما هستم و در جای دیگر دعا آمده است: «وَ یَکُرُّ فِی رَجْعَتِکُمْ» و قرار ده مرا از کسانی که در رجعت و برگشت شما باز گردد![1]

اين اعتقاد به رجعت، انسان را تشويق می‌کند تا بکوشد و مصداق انسان خوب گردد تا بتواند در عصر ظهور و حکومت حضرت مهدی ‏(عجل‌الله‌فرجه) به اين فضيلت نايل آيد؛ از آنجا که انسان، قبل از ظهور بايد زمينه‏ ساز ظهور مهدی ‏(عجل‌الله‌فرجه) باشد، لذا بحث از رجعت، اثر تربيتی و امیدآفرینی زیادی دارد.

پی‌نوشت:
[1]. ملاذ الأخيار فی فهم تهذيب الأخبار، علامه مجلسی، ج9، ص247. «بَابُ زِيَارَةٍ جَامِعَةٍ لِسَائِرِ الْمَشَاهِدِ عَلَى أَصْحَابِهَا السَّلَامُ‌».