پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ یکی از مصادیق بارز و آشکار نزول وحی و تنزل فرشته بر امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) و ائمه اطهار (علیهم‌السلام) وقایع شب قدر است. از این‌رو امام باقر (علیه‌السلام) به پیروان خود فرمودند: «با سوره مبارکه قدر بر امامت ما احتجاج کنید و بدانید که در بحث و استدلال پیروز می‌شوید؛ چون پس از رسول اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) حجت خدا بر خلق او همین سوره است. این سوره سرور دین و بزرگ‌ترین دلیل مذهب شما و نهایت داشتن ماست.»[1]

آن بزرگواران، روش استدلال را این‌گونه آموخته‌اند که به منکران امامت ما بگویید، آیا با رحلت پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله)، شب قدر نیز از بین رفت یا باقی است؟ بی‌شک، باید بگویند باقی است. پس از آن بگویید: اگر هر سال، شب قدر دارد و فرشتگان در آن نازل می‌شوند و اسرار سالانه (من کل امر) را با خود می‌آورند، فرشتگان بر چه کسی نازل می‌شوند و چرا این اسرار را می‌آورند؟ اگر این اسرار را می‌آورند که برگردانند، چرا می‌آوردند و چرا نازل می‌شوند؟ و اگر این اسرار را به قصد دادن به کسی می‌آورند، آن فرد کیست؟ ناچار باید بگویند انسان کامل و ولی آن عصرامام زمان (عجل‌الله‌فرجه) محل نزول فرشتگان و میزبان آنان است و فرشتگان، اسرار سالانه را می‌آورند تا به او بدهند.

نزول ملائکه در شب قدر و شرفیابی شان به حضور امام معصوم آن قدر زیاد است که در روایتی از امام باقر (علیه‌السلام) آمده است: «تمام ملائکه در شب قدر، به دور ما طواف می‌کنند.»[2] اگر این همه ملائکه بر امامان معصوم به خصوص امام زمان حضرت مهدی (عجل‌الله‌فرجه) نازل می‌شوند و این همه علوم را برای آنها می‌آورند، قهراً آنها، هم «مُخْتَلَفَ الْمَلائِکَةِ» یعنی محل رفت و آمد ملائکه هستند و هم «مَهْبِطَ الْوَحْیِ» یعنی جایگاه نزول وحی الهی و هم «خُزَّانَ الْعِلْمِ» یعنی خزانه داران علم هستند.

پی‌نوشت:
[1]. الكافی، كلينی، ج1، ص249. «وَ عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ ع قَالَ: يَا مَعْشَرَ الشِّيعَةِ خَاصِمُوا بِسُورَةِ إِنَّا أَنْزَلْنَاهُ تَفْلُجُوا فَوَاللَّهِ إِنَّهَا لَحُجَّةُ اللَّهِ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى عَلَى الْخَلْقِ بَعْدَ رَسُولِ اللَّهِ ص وَ إِنَّهَا لَسَيِّدَةُ دِينِكُمْ وَ إِنَّهَا لَغَايَةُ عِلْمِنَا يَا مَعْشَرَ الشِّيعَةِ خَاصِمُوا بِ حم وَ الْكِتابِ الْمُبِينِ إِنَّا أَنْزَلْناهُ فِي لَيْلَةٍ مُبارَكَةٍ إِنَّا كُنَّا مُنْذِرِينَ‌ فَإِنَّهَا لِوُلَاةِ الْأَمْرِ خَاصَّةً بَعْدَ رَسُولِ اللَّهِ ص يَا مَعْشَرَ الشِّيعَةِ يَقُولُ اللَّهُ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى- وَ إِنْ مِنْ أُمَّةٍ إِلَّا خَلا فِيها نَذِيرٌ قِيلَ يَا أَبَاجَعْفَرٍ نَذِيرُهَا مُحَمَّدٌ ص قَالَ صَدَقْتَ فَهَلْ كَانَ نَذِيرٌ وَ هُوَ حَيٌّ مِنَ الْبِعْثَةِ فِي أَقْطَارِ الْأَرْضِ فَقَالَ السَّائِلُ لَا قَالَ أَبُوجَعْفَرٍ.»
[2]. بحار الأنوار، علامه مجلسی، مؤسسة الوفاء، ج97، ص14. «لاتَخفى عَلَينا لَيلَةُ القَدرِ، إنَّ المَلائِكَةَ يَطوفونَ بِنا فيها.»