پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ هیچ جنگی در قساوت و خشونت، همانند جنگهای یهودیان نیست. یهودیان در طول تاریخ، به جنگ، قتل عام و خون ریزی فراوان پرداخته و در این راه، به اطفال، زنان و بهائم نیز در جنگ رحم نمی‌کردند.(1)

قتل‌ عام یا کشتار جمعی، به عملِ کشتار چندین نفر یا بیشترِ مردم اطلاق می‌شود که معمولاً در یک زمان و یا در دوره زمانی نسبتاً کوتاه از زمان واقع ‌شود.(2)

فقراتی از تنخ، بیانگر گزارش‌های مکرری از قتل ‌عام‌های وحشتناک در جنگهای بنی ‌اسرائیل با اقوام مختلف است که به دستور خداوند یهوه و با زعامت حضرت موسی و یوشع (علیهماالسلام) موظف به این کشتارها می‌شدند؛ البته این مطلب مورد قبول اسلام نیست.

در ادامه به برخی از این گزارشات اشاره می شود:
1. قتل عام مردم تمام شهر‌ها اعم از مرد و زن، بزرگ و کوچک در سرزمین سیحون و حشبون منتسب به حضرت موسی (علیه‌السلام): «یَهُوه، خدای ما، او (سرزمین سیحون و مَلک حَشبون) را به ما تسلیم کرده، او را با پسرانش و جمیع قومش زدیم و تمامی شهرهایش را در آن وقت گرفته، مردان و زنان و اطفال هر شهر را هلاک کردیم که یکی را باقی نگذاشتیم، لیکن بهایم را با غنیمت شهرهایی که گرفته بودیم، برای خود به غارت بردیم.»(تثنیه، 2: 33-35)

2. قتل عام منحرفانی که به عبادت غیر یهوه رو آوردند و حتی نابودی بهایم شان و آتش زدن تمام شهرشان تا تلّی از آن باقی بماند: «اگر ... خبر یابی که بعضی پسران بلّیعال از میان تو بیرون رفته، ساکنان شهر خود را منحرف ساخته، گفته‌اند برویم و خدایان غیر را که نشناخته‌اید عبادت کنیم؛ ... اگر این امر صحیح و یقینی باشد، ... ساکنان آن شهر را به دم شمشیر بکش و آن را با هرچه در آن است و بهایمش را به دم شمشیر هلاک نما و همه غنیمت آن را در میان کوچه‌اش جمع کن و شهر را با تمامی غنیمتش برای یهُوَه خدایت به آتش بالکل بسوزان و آن تا به ابد تلّی خواهد بود و بار دیگر بنا نخواهد شد.»(تثنیه، 13: 12- 16)

3. هنگام خروج بنی ‌اسرائیل از مصر و ساکن شدن در ارض موعود، خداوند یهوه درباره ساکنان بومی این سرزمین می‌‌فرماید: «اگر [دروازه‌ها را به روی تو نگشاید] با تو صلح نکرده با تو جنگ کنند، پس آن را محاصره کن و چون یهُوَه‌ خدایت آن را به دست تو بسپارد، جمیع ذکورانش را به دم شمشیر بکش؛ لیکن زنان و اطفال و بهایم و آنچه در شهر باشد، یعنی تمامی غنیمتش را برای خود به تاراج ببر و غنایم دشمنان خود را که یهُوَه خدایت به تو دهد، بخور. به همه شهرهایی که از تو بسیار دورند که از شهرهای این امتها نباشند، چنین رفتار کن؛ اما از شهرهای این امت‌هایی كه یهُوَه خدایت، تو را به ملكیت می‌دهد، هیچ ذی ‌نفس را زنده مگذار، بلكه ایشان را ... بالكل هلاك ساز.»(تثنیه 20: 12- 17)

4. کشتار وسیع تمامی مردان، زنان و کودکان و صرفاً زنده گذاشتن دختران باکره در سرزمین مدیان منتسب به حضرت موسی (علیه‌السلام): «و با مدیان به طوری كه یهُوَه موسی را امر فرموده بود جنگ كرده، همه ذكوران را كشتند و در میان كشتگان ملوك مدیان یعنی اِوی و راقَم و صور و حور و رابع پنج پادشاه مدیان را كشتند و بلعام بن بعور را به شمشیر كشتند و بنی‌اسرائیل، زنان مدیان و اطفال ایشان را به اسیری بردند و جمیع بهایم و جمیع مواشی ایشان و همه املاك ایشان را غارت كردند و تمامی شهرها و مساكن و قلعه‌های ایشان را به آتش سوزانیدند. ... و موسی بر رؤسای لشكر یعنی سرداران هزاره‌ها و سرداران صدها كه از خدمت جنگ باز آمده بودند، ‌غضبناك شد و موسی به ایشان گفت: آیا همه زنان را زنده نگاه داشتید؟ اینك اینانند كه بر حسب مشورت بلعام بنی ‌اسرائیل را واداشتند تا در امر فغور به یهُوَه خیانت ورزیدند و در جماعت یهُوَه وبا عارض شد. پس الآن هر ذكوری از اطفال را بكشید و هر زنی را كه مرد را شناخته با او همبستر شده باشد، بكشید و از زنان، هر دختری را كه مرد را نشناخته و با او همبستر نشده، برای خود زنده نگاه دارید.»(اعداد ۳۱: ۷ – ۱۸)

5. کشتار گسترده مردم سرزمین های اریحا، لبنه، عای، مقیده و حتی از بین بردن حیوانات به رهبری حضرت یوشع (یوشع ۶: ۲۱، ۸: ۲۶، ۱۰: ۲۸ و ۳۰ و ۳۲ و...) «و هر آنچه در شهر بود، از مرد و زن و جوان و پیر، حتی گاو و گوسفند و الاغ را به دم شمشیر هلاک کردند.»(یوشع، 6: 21)
نتیجه آنکه این گزارش‌های موجود در تنخ درباره جنگهای بنی اسرائیل، بیانگر قتل عام اطفال، پیران، جوانان، زنان و حتی چارپایان است. این فقرات آمیخته با نسبت‌های ناروا نظیر کودک کشی، بی‌رحمی به زنان و حتی آسیب زدن به محیط زیست و نابودی حیوانات به پیامبران (علیهم‌السلام) است.

پی‌نوشت:
1. تثنیه، 32: 41- 43؛ وهبة الزحیلى، آثار الحرب، چاپ چهارم، دمشق: دارالكفر، 1992، ص45.
2. Aggrawal A., 2005, “Mass Murder.” In: Jason Payne-James &  Roger W.Byard, Encyclopedia of Forensic and Legal Medicine, Corey TS, Henderson C (Eds.), Elsevier Academic Press, London, 4 v0l, Vol. 3, p. 216