پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ تقطیع ترفندی شیطانی است که توسط مکتب های انحرافی صورت می گیرد. تقطیع کلام خداوند متعالی، روایات و کلام علما برای اثبات ادعاهای خود از جمله این انحرافات است. بارها در همین سایت به تقطیعات مکرر روایات توسط فرقه احمدالحسن پرداختیم.

اما در اینجا به تقطیع کلام علما توسط فرقه ضاله احمدالحسن (احمد اسماعیل بصری) خواهیم پرداخت. یکی از تقطیعات صورت گرفته، کلام مقداد سیوری (رحمةالله‌علیه) در کتاب النافع یوم الحشر (شرح الباب حادی عشر) می باشد.

در موضوع راه شناخت امام (علیه‌السلام) نص، یکی از مهمترین راه های شناخت است. از آن‌جا که فرقه احمدالحسن راه های شناخت حجت خدا را به 3 راه محصور می کنند و به هیچ وجه راه هایی مثل معجزه را راه شناخت نمی دانند؛ در احتجاج و مقابله با ما چنین استدلال می کنند؛ «شارح کتاب باب حادی عشر (مقداد سیوری) بر این مطلب چنین تعلیق زده است: می‌گویم: این اشاره‌ای است به شیوه‌ی تعیین امام. بر این که تنصیص (وجود نص) از سوی خدا، پیامبر خدا و امام قبلی، سبب مستقلی در تعیین امام (علیه‌السلام) است، اجماع حاصل شده و تنها موضع اختلاف این است که آیا امام با چیزی غیر از نص نیز تعیین و مشخص می‌شود یا خیر. اصحاب امامیه‌ی ما از آن منع کرده‌اند و گفته‌اند: به جز نص راه دیگری نیست...»(1) می گویند؛ از آن جا که علما (همانطور که در متن بالا آمده)، فقط نص را راه شناخت می دانند، پس نمی توان به راه های دیگر برای شناخت امام (علیه‌السلام) تمسک و احتجاج کرد!

اما با مراجعه به کتاب شرح فاضل مقداد سیوری (رحمةالله‌علیه) بر کتاب باب حادی عشر علامه حلی (رحمة‌الله‌علیه) متوجه می شویم متاسفانه این فرقه طبق عادت خود تقطیعی در کلام این عالم انجام داده است. علامه حلی (رحمة‌الله‌علیه) بیان می کند که راه شناخت امام (علیه‌السلام) یا نص یا معجزه می باشد. و شیخ فاضل مقداد در شرح خود چنین آورده است؛ «اقول: هذه إشاره إلی طریق تعیین الإمام ، وقد حصل الإجماع علی أن التّنصیص من الله ورسوله او إمام سابق سبب مستقلّ فی تعیین الإمام. وانّما الخلاف فی انّه هل یحصل تعیینه بسبب غیر النّصّ أم لا. فمنع اصحابنا الامامیه من ذلک ، وقالوا لا طریق إلّا النّصّ لأنا قد بیّنا أن العصمه شرط فی الإمامه ، والعصمه أمر خفیّ لا اطلاع علیه لأحد إلا الله ، فلا یحصل حینئذ العلم بها فی أیّ شخص هی إلّا بإعلام عالم الغیب. وذلک یحصل بأمرین : أحدهما ، إعلامه بمعصوم کالنّبیّ فیخبرنا بعصمه الإمام وتعیینه. وثانیهما ، إظهار المعجزه علی یده الدّاله علی صدقه فی ادّعائه الإمامه.(2) می‌گویم: این اشاره‌ای است به شیوه‌ی تعیین امام. بر این که تنصیص (وجود نص) از سوی خدا، پیامبر خدا و امام قبلی، سبب مستقلی در تعیین امام (علیه‌السلام) است، اجماع حاصل شده و تنها موضع اختلاف این است که آیا امام با چیزی غیر از نص نیز تعیین و مشخص می‌شود یا خیر. اصحاب امامیه‌ی ما از آن منع کرده‌اند و گفته‌اند: به جز نص راه دیگری نیست؛ برای اینکه در امامت، عصمت شرط می باشد و عصمت، امری پنهان است که غیر از خداوند متعال هیچ کسی اطلاعی بر آن ندارد، پس علم به عصمت جز با اعلام شخصی که عالم به غیب است شناخته نمی شود. پس طریق تعیین امام، دو راه است: اولین آن، معرفی معصوم قبلی مثل نبی اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) که خبر می دهد از امام و آن را تعیین می کند. دومین راه؛ آوردن معجزه که راستگو بودن در ادعای خود را به اثبات می رساند.» معجزه و نص هر دو راه شناخت هستند که این فرقه قسمت دوم را حذف کرده است.

پس طبق همین عبارت، سه مسئله فهمیده می شود؛
1. تقطیع صورت گرفته نشان از گمراهی این فرقه دارد.
2. اینکه شخصی ادعای نص بکند (مثل احمد بصری) ملاک نمی باشد و حتما باید توسط امام یا معصوم قبلی اشاره و تعیین شود. چون طبق عبارت بالا، مهم شناخت شخص صاحب عصمت است و عصمت امری پنهانی و هر شخصی که ادعای نص کرد را نمی توان معصوم دانست.
3. معجزه نیز به عنوان راه شناخت، ذکر شده است.
تذکر؛ آن حصر ادعایی (قانون معرفت حجت) که در فرقه احمدالحسن بصری مطرح می شود و راه های شناخت را محصور در 3 راه می دانند، نیز زیر سوال می رود؛ چون اشاره ای به پرچم و سلاح نمی شود.

پی نوشت:

1. النافع یوم الحشر، مقداد سیوری، شرح باب حادی عشر، ص 43.
2. همان، ص 43_44.