ابن تیمیه که حتی بزرگان روزگار خودش هم از او به خاطر انحرافات فکری و عقیدتی‌اش بیزاری جستند و شاگردانش هم متذکر اشتباهات فراوان او در زمینه مسائل دینی او شدند، هیچ‌گاه حاضر نشد تا از افکار باطل و عقاید منحرفش دست بردارد، چندین بار به زندان افتاد و نهایتاً هم در همان زندان درگذشت. او علاوه بر انحرافات فکری و عقیدتی، چنان هتاک و گستاخ بوده است که در سرتاسر کتب و تألیفاتش به راحتی می‌توان آن دیدگاه‌های جسورانه او را مشاهده کرد که دروغ و تهمت بخشی از ابزارها و شیوه‌های تهاجمی او نسبت به موضوعات مسلّم و مختلف دینی و تاریخی است.
او در مورد جنگ‌های حضرت علی (علیه‌السلام) که آن را اشتباه می‌دانست و نسبت پشیمانی به حضرت علی (علیه‌السلام) می‌داد٬ در منهاج السنه می‌نویسد: «دو جنگ علی (علیه‌السلام) در جمل و صفین تماماً فتنه بوده و این جنگ‌ها نه از نوع جهاد واجب بود و نه مستحب.»[۱] ما در رد این ادعای باطل او، به چند روایت از کتب اهل سنت استناد می‌کنیم. از جمله این روایات عبارتند از:
حضرت علی در جنگ صفین به یاران خود فرمود: «... انفروا الی کذا انفروا الی بقیه الاحزاب الی من یقول کذب الله و رسوله و نحن نقول صدق الله و رسوله[۲]... حرکت کنید (برای جهاد) به طرف باقی‌مانده‌ی احزاب (از لشکریان مشرکین)، به سوی همان کسانی‌که می‌گویند خدا و رسولش دروغ گفته‌اند و ما می‌گوییم خدا و رسولش راست گفته‌اند.» و یا پیامبر به ابورافع فرمود: «ای ابورافع! به زودی پس از من گروهی از مردم بر علیه علی می‌جنگند٬ در آن هنگام بر مردم لازم است که با آن گروه جهاد کنند و هر که توان جهاد با دستش را نداشته باشد٬ با زبانش جهاد کند و اگر نتوانست با قلبش جهاد کند و غیر از این سه راه٬ راه دیگری نخواهد بود.»[۳] و نیز پیامبر فرمودند: «سیکون بعدی فتنه فاذا کان ذلک فالزموا علی ابن ابی‌طالب فانه فارق بین الحق و باطل.[۴] به زودی بعد از من فتنه برپا خواهد شد. پس هر وقت آن فتنه پیش آمد٬ علی را همراهی کنید که علی بدون شک و تردید، فارق بین حق و باطل است.»
در نتیجه با این قبیل احادیث که فراوان در کتب اهل سنت یافت می‌شود٬ حقانیت امیرالمؤمنین در نبردهای ایشان (که توسط پیامبر اکرم به آن امر شده بود) مشخص می‌گردد و بطلان سخن پوچ و بی‌اساس ابن‌تیمیه آشکار می‌شود.

پی‌نوشت:

[۱]. منهاج السنه النبویه٬ ابن تیمیه٬ موسسه قرطبه٬ قاهره٬ مصر٬ ج۷ ص۵۷.
[۲]. مسند٬ بزاز٬ موسسه علوم القرآن٬ بیروت٬‌ لبنان٬ ج۲ ص۱۹۱ حدیث۵۷۱-۵۷۲
العلل٬ دارقطنی٬ دار الطیبه٬ ریاض٬ عربستان٬ ج۴ ص۱۰۳ حدیث۴۵۵.
[۳]. معجم الکبیر٬ طبرانی٬ مکتبه العلوم و الحکم٬ موصل٬ بغداد٬ ج۱ ص۳۲۰ حدیث۹۵۵.
[۴]. الاصابه٬ عسقلانی٬ دارالجیل٬ بیروت٬‌ لبنان ج۴ ص۱۶۹.