پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ در بحبوحه‌ی جنگ جهانی اول، هنگامی که ارتش انگلیس وارد حیفا شد، با کمبود آذوقه مواجه گشت؛ از این‌رو کارپرداز انگلیس نزد عبدالبهاء رفت. در این میان، عبدالبهاء که تا پیش‌تر انبارهای غلّات خود را از ارتش عثمانی مخفی کرده بود، تأمین آذوقه‌ی ارتش مهاجم و اشغالگر انگلیس را بر عهده گرفت.[1]
البته گویا عبدالبهاء بعلاوه‌ی تأمین آذوقه، وظیفه‌ی جاسوسی برای ارتش انگلیس را نیز بر عهده داشته است.[2] این اقدام خائنانه، حاکمان عثمانی را به قدری از عبدالبهاء عصبانی کرد که تهدید به مجازات وی نمودند؛ تهدیدی که شوقی افندی در کتاب قرن بدیع خود، بدون هیچ اشاره‌ای به علّتش، از آن یاد کرده است.[3]
اما به راستی مگر پیشوایان بهائیت، اولین بشارت خود را محو جنگ و جهاد معرفی نکرده بودند؟ همچنان که پیامبرخوانده‌ی این فرقه گفته است: «یا أهل الارض بشارت اول که از اُمّ الکتاب در این ظهور اعظم به جمیع اهل عالم عنایت شد، محو حکم جهاد است از کتاب...».[4] پس چرا برای "ادامه‌ی جنگ" و اشغال اراضی اسلامی به دست انگلیس، در اقدامی خائنانه، تأمین آذوقه‌ی ارتش آن را در نواحی فلسطین بر عهده گرفتند؟! آری؛ بدون شک معنای نهی از جنگ و جهاد نزد پیشوایان بهائی، پذیرش خفت‌بار اشغال‌گری اربابان آنان می‌باشد.

پی‌نوشت:
[1]. ر.ک: سیدمحمدباقر نجفی، بهائیان، تهران: نشر مشعر، 1383 ش، ص 642.
[2]. همان، ص 641.
[3]. شوقی افندی، قرن بدیع، بی‌جا: مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، 122 بدیع، صص 298-297.
[4]. عبدالحمید اشراق خاوری، گنجینه احکام و حدود، نسخه‌ی الکترونیکی، ص 271.