اهل سنت برای صحابی پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) مقام و منزلت خاصی را قائل هستند به نحوی که حتی اگر ایشان مرتکب فعل ناشایستی شده باشند نیز حساب ایشان را از بقیه مردم جدا می‌دانند و کار آن‌ها را به خداوند واگذار می‌دانند.
اما تمام این احترامات خاص، به گونه‌ای در دوران حکومت بنی‌امیه تدوین یافته بود که نه تنها امیرالمومنین (علیه‌السلام) به عنوان صحابی خاص آن حضرت از چنین احتراماتی محروم بود، بلکه ایشان را مورد انواع جسارت‌ها قرار می‌دادند، تا جایی که رنگ و بوی سنت به آن دادند.
«سبّ و لعن امیرالمومنین (علیه‌السلام) در طول دوران حکمرانی بنی‌امیه و بر فراز بیش از هفتاد هزار منبر ادامه پیدا کرد و حکم سنت را یافت.»[1] و «زمانی که عمر بن‌عبدالعزیز از این بدعت امویان ممانعت کرد، با اعتراض شدید حاضرین در مسجد مواجه شد و متهم به ترک سنّت شد.»[2]

پی‌نوشت:

[1]. ابن ابی‌الحدید معتزلی، شرح نهج البلاغه، دار احیاء الکتب العلمیه، ج4، ص56
[2]. همان، ج13، ص222