پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ یکی از آموزه‌های اساسی در بهائیت که تمام بهائیان موظف به اجرای آن هستند، مسئله‌ی تبلیغ حداکثری است؛ همچنان که در رساله‌ی راهنمای تبلیغ این فرقه آمده است: «اهمّ امور تبلیغ امرالله (بهائیت) و... تکلیف هر نفسی از احبای الهی این است که شب و روز آرام نگیرند و نفسی برنیارد جز به فکر نشر نفحات الله».[1]
اما جالب است بدانیم که پیشوایان و رهبران بهائیت، از یک‌سو پیروان خود را به سوی تبلیغ حداکثری سوق داده و از سویی دیگر، بهائیان را از مناظره با مخالفین آگاه بر حذر می‌دارند. همچنان که یکی از کانال‌های تبلیغی بهائی، به نقل از عبدالبهاء (در توجیه‌تراشی برای منع بهائیان از مناظره با افراد آگاه در زمینه‌ی بهائیت) آورده است: «اوقات را صرف اشغال به ذکر و تذکیر غافلین متزلزلین (: بخوانید مخالفین آگاه بهائیت) ننمائید و ایّام را وقف دفع شبهات مارقین (: منحرفین) نفرمائید چه که اوقات وایام عمر عزیزتر از آن است».[2]
آری؛ از آن‌جا که پیشوایان و رهبران بهائیت، از پوچی و بطلان اساس مسلک خود اطلاع داشتند، در عین دستور مؤکد به تبلیغ حداکثری، پیروان را از هرگونه مناظره‌ی علمی با مطّلعین بهائیت، بر حذر داشته‌اند.

پی‌نوشت:
[1]. محمدعلی فیضی، رساله راهنمای تبلیغ، بی‌جا: بی‌نا، چاپ سوم، 128 بدیع، ص 17.
[2]. جمعی از نویسندگان، منتخباتی از مکاتیب، نسخه‌ی الکترونیکی، ج 2، ص 37.