پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ پیشوایان فرقه‌ی بهائیت، پیروان خود را از هرگونه نزاع و اختلاف منع کرده و مرتکبین آن را مستحق آتش برشمردند؛ همچنان که می‌خوانیم: «هرگاه بین بعضی از مؤمنین، در معانی و مفاهیم آیات مبارکه تفاوت نظر و اختلاف استنباطی حاصل شود، همین که اختلاف نظر منتهی به مناقشه و منازعه گردد، طرفین مردودند... لذا هردو به نار (: آتش) راجع‌اند».[1]
اما جالب است بدانیم پیشوایان بهائی، در حالی دو طرف نزاع در مفاهیم آیات را مردود و مستحق آتش دانسته‌اند که خود، پس از هلاکت علی‌محمد باب، دچار انشعابات و نزاع‌های شدید درون فرقه‌ای شدند؛ تا جایی که به تعبیر پیامبرخوانده‌‌ی بهائیت، این نزاع‌های درونی در طول تاریخ بی‌سابقه بوده و خواهد بود: «اگرچه در این ایّام رائحه‌ی حسدی وزیده که قسم به مربّی وجود از غیب و شهود که از اوّل بنای وجود عالم با این‌که آن را اوّلی نه تا حال چنین غل و حسد و بغضائی ظاهر نشده و نخواهد شد».[2]
با این حال می‌توان گفت که حتی بر اساس مبانی پیشوایان بهائیت، آنان مردود و سزاوار آتش‌اند.

پی‌نوشت:
[1]. احمد یزدانی، مبادی روحانی، لجنه‌ی ملّی نشر آثار امری، 1326، ص 43.
[2]. حسینعلی نوری، ایقان، هوفمایم آلمان: لجنه‌ی ملّی نشر آثار امری به زبان فارسی و عربی، 1998 م، ص 165.