از آن‌جایی که خداوند جسم نیست (و این موضوع در جای خود به اثبات رسیده است)، دیدن آن با چشم ظاهری هیچ‌گاه برای انسان میسر نخواهد شد؛ چرا که اعتقاد به دیدن خداوند انسان را وارد در مبحث جسمانیت خداوند می‌کند که کاملاً مردود است. پس همان‌گونه که در این دنیا ما می‌توانیم از روی علامات و نشانه‌ها به وجود خداوند پی ببریم، در عوالم ماقبل و ما بعد نیز چنین بوده و خواهد بود؛ اما متاسفانه بخاری بدون در نظر گرفتن مبحث، وارد به جسمانیت خداوند شده (که البته بعید نیست وی بدان اعتقاد داشته باشد)، روایتی را در مورد شناسایی خداوند در روز قیامت بدین شکل در کتاب خود آورده است: «ابوسعید گوید: از پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) شنیدم که فرمود: در روز قیامت ساق پای عریان خود را نشان داده و تمام مردان و زنان با ایمان در برابر خداوند به سجده افتاده و افرادی که در دنیا از روی ریا و شهرت طلبی سجده می‌نمودند، باقی می‌مانند ...» [1]
نکته دیگر در این روایت شناخت خداوند از روی ساق پای عریانش است!!!
آیا به راستی خداوند را از راه دیگری نمی‌توان شناخت، الا این‌که او را دارای اندام فرض کنیم؟ مظاهری که با قدرت عقل و اندیشه می‌تواند به صورت مستدل انسان را به خداشناسی نزدیک کند، بسیار زیاد است که از جمله آن سیر در قانون جزا و پاداش ابدی و مواردی از این قبیل است.

پی‌نوشت:

[1]. بخاری، صحیح بخاری، دار ابن کثیر، بیروت1407، ج4، ص1871