پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ پس از اعلام دادستانی ایران به ممنوعیت فعالیت تشکیلات بهائیت در سال 1362، این تشکیلات در ظاهر برای اثبات حُسن نیت خود، دست به انتشار نامه‌ای زد که یکی از بندهای آن عبارت است از: «کلیّه‌ی مراکز بهائیت در ایران تعطیل است و از این‌رو، کسی در ایران بهائی شناخته نمی‌شود».(بهائیت در ایران، صص 317-307)
البته همان‌گونه که پیش‌بینی می‌شد، بهائیان بر خلاف وعده‌های خود، ابداً این تشکیلات را تعطیل نکردند و تنها با تغییر نام محافل خود به «مجمع یاران ایران»، ماهیت آن را حفظ نمودند. آری؛ گذر زمان ثابت کرد که این گزافه‌گویی‌ها، تنها یک تغییر تاکتیک از سوی تشکیلات بهائیت در ایران بوده است.
اما اینک که 9 سال از اثبات قانون‌شکنی، جاسوسی و خیانت به وطن «محفل یاران» سابق در ایران می‌گذرد، تشکیلات بهائیت بی‌اعتنا به تعهدات خود و با کمال وقاحت، برای آزادی آنان حتی پای اربابان آمریکایی خود را هم به میدان کشانده است.(خبرگزاری‌های بهائیت)

پی‌نوشت:
زاهد زاهدانی، بهائیت در ایران، بی‌جا: مرکز اسناد انقلاب اسلامی، 1381.