در اواخر قرن اول بود که دین اسلام با مذاهب گوناگون و آراء و عقیده‌ی افراد خاصی شکل گرفت، که برخی از این مذاهب هنوز باقی هستند، از جمله چهار مذهب مهم اهل سنت: حنفی، شافعی، مالکی، حنبلی که با تکیه بر ادله فقهی خود را نگه داشتند، ولی پیشوایانشان در برابر امامان معصوم شیعه خضوع و خشوع داشتند و بزرگان اهل بیت پیامبر را می‌ستودند و از ایشان کسب فیض کردند و اعتراف به جهل علمی در مقابل حضرات معصومین (علیهم السلام) می‌کردند. لذا کسانی‌که مسلک اهل سنت را دنبال می‌کردند در نهایت، به جایی رسیدند که خود، قبول مذهب تشیع کردند و شیعه شدند. از جمله‌ی این افراد، عالم بزرگ اهل سنت محمد مغلی نمسا ابن نبّی الجزایری است؛ او علت شیعه شدنش را این گونه بیان می‌کند: «اولین علت شیعه شدنم، تاثیرپذیری از امام خمینی و افکار انقلابی و حکومت اسلامی او بود... دلیل بعدی من ادعیه و اوراد رسیده از امامان معصوم شیعه، مخصوصاً دعاهای کمیل، افتتاح در هر شب رمضان، دعای صباح امیرالمومنین، ادعیه خاصه امام زین العابدین «صحیفه‌ی سجادیه» و دعاهای دیگر از اهل بیت پیامبر بود، که در هیچ مذهبی از فرقه‌های اسلامی جز مذهب تشیع موجود نبود...»(المتحولون، ج2 ص123)

پی‌نوشت:

المتحولون، هشام آل قطیط، دارالمحجه البیضاء، بیروت، لبنان، ج2 ص123.