روزی گروهی از یهودیان، خدمت پیامبر آمده و اسلام آوردند، سپس عرض کردند: یا رسول الله! همه‌ی پیامبران بعد از خود، کسی را وصی و جانشین قرار می‌دهند؛ حضرت موسی، یوشع بن نون را جانشین خود قرار داد. اکنون به ما بگویید که جانشین شما کیست تا بعد از شما ولایت و سرپرستی ما را برعهده بگیرد!(درالمنثور، ج2، ص293)
هنوز سؤال این تازه مسلمانان به پایان نرسیده بود، که آیه‌ی «ولایت» بر پیامبر نازل شد: «إِنَّما وَلِيُّكُمُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ وَ الَّذينَ آمَنُوا الَّذينَ يُقيمُونَ الصَّلاةَ وَ يُؤْتُونَ الزَّكاةَ وَ هُمْ راكِعُون‏.[مائده/55] سرپرست و ولىّ شما، تنها خداست و پيامبر او و آن‌ها كه ايمان آورده‏‌اند؛ همان‌ها كه نماز را برپا مى‌‏دارند، و در حال ركوع، زكات مى‌‏دهند.»(ایجی، المواقف، ج3، ص601-602)
پیامبر فرمود: ولی، جانشین و سرپرست مسلمانان پس از من، کسی است که در رکوع نماز، زکات می‌دهد.
تازه مسلمانان یهودی پرسیدند: او کیست؟ به ما معرفی کنید! پیامبر همراه آنان به مسجد رفت و علی (علیه السلام) را به آنان نشان داد و فرمود جانشین و ولی و سرپرست بعد از من، علی است.(المیزان، ج6، ص22)

پی‌نوشت:

درالمنثور، سیوطی، کتابخانه آیت الله مرعشی، قم:1404، ج2، ص293.
بنابر اجماع شیعه و سنی این آیه در شأن علی بن ابی‌طالب نازل شده است. قاضی عضد الدین الایجی در المواقف می‌گوید: «و اجمع ائمة التفسیر ان المراد علی (علیه السلام) و للاجماع علی ان غیره غیر مراد. و ائمه تفسیر بر اینکه مراد آیه، علی (علیه السلام) است، اجماع دارند و نیز اینکه غیر ایشان مراد نبوده است.»المواقف، قاضی عضد الدین الایجی، بیروت: دار الجیل، ج 3، ص 601 – 602.
المیزان، طباطبائی محمد حسین، ترجمه موسوی همدانی، انتشارات جامعه مدرسین، قم، ج6، ص22.