پایگاه جامع فرق، ادیان ومذاهب_ «عبادت» در لغت به «الطاعةُ مع الخُضُوعِ» اطاعت با خشوع و تواضع، یا «غایة الخضوع والتذلل»‌ نهایت تواضع و ذلت، معنا شده است.[1] محقق بزگوار استاد الله بداشتی نظر گرایش‌های سلفی در تعریف عبادت را این‌گونه تبیین می‌کند: «العبادة تتضمن کمال المحبة و نهایتها، و کمال الذل و نهایته.[2] عبادت متضمن کمال محبت و نهایت محبت است.»
این در حقیقت خلط بین معنای لغوی و معنای اصطلاحی است، در این مختصر جای توضیح حقیقت شرعیه و لغویه و عرفیه نیست، اما باید این نکته را دانست که خلط بین حقیقت شرعیه و لغویه باعث نتایج جبران ناپذیری می‌شود. معنای لغوی را معنای اصطلاحی نیز دانسته و قید «کمال و نهایت محبت» را نیز اضافه کرده است. در این تعریف، هیچ اشاره‌ای به قصد عبادت‌کننده نشده است و به صرف تعظیم، عبادت را صادق می‌داند.
سید ابوالفضل حسینی‌پور در این‌باره می‌گوید: «نتیجه این فهم منجر به این شده است که بسیاری از امور متداول در بین مسلمانان، مانند توسل و استغاثه به اولیاء‌الله، چون متضمن تعظیم است، عبادت غیر الله شود و مشرک شوند؛ و این یعنی امت اسلامی قرن‌ها است مشرکند؛ در حالی‌که یکی از ارکان اصلی عبادت، قصد الوهیت معبود از طرف عابد است، که هیچ مسلمانی در توسل و استغاثه به اولیاء‌الله این قصد را ندارد. پس معنای عبادت صدق نمی‌کند.»[3]

پی‌نوشت:

[1]. رضاوی، یوسف، الاجتهاد فی الشریعة الاسلامیة مع نظرات تحیلیة فی الاجتهاد المعاصر، کویت: دار القلم، الطبعة الاولی، 1417ق.
[2]. الله‌بداشتی، علی، بررسی و نقد آرای سلفیه درباره توحید، قم: نشر تحسین، چاپ اول، 1392 ش.
[3]. سید ابوالفضل حسنی پور، بررسی سلفی‌گری ابن ابی العز با تأکید بر «شرح العقیدة الطحاویة، مجله سراج منیر، شماره 19 قم 1395