پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ از آن‌جایی که آیات قرآن همراه با تفسیر و تاویل و شان نزول آمده است، آیه اهل الذّکر هم جزء همین موارد است که درباره‌ی پیامبر اکرم و اهل بیت بزرگوارش نازل شده است، این آیه شریفه نزد علما و مفسرین و محدثین فرق و مذاهب اسلامی مورد اتفاق و به تواتر می‌باشد، که به صورت قطع و یقین گفته‌اند که اهل الذّکر در آیه یعنی عترت پاک پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم)؛ بالاخره اهل بیت پیامبر مرجع تمام سؤالات مردم، چه دینی و دنیایی و چه جهان فانی و باقی و چه بهشت و جهنم و از ما کان و ما یکون، هرچه هست و از هر چیزی که قابلیت پرسش را داشته باشد، را دارند؛ اهل بیت پیامبر پاسخ صحیح سؤالات را می‌دانند، بدون آن‌که مردم را در کوچک‌ترین مسئله‌ای به شک و تردید بیندازد، آن‌ها را راهنمایی می‌کنند. اینان منبع و مخزن وحی و علوم الهی هستند، لذا افرادی از این خانواده با صراحت و جرأت تمام فریاد «سلونی قبل ان تفقدونی» را سر می‌دهند.
در قرآن خداوند می‌فرماید: «... فَاسْأَلُوا أَهْلَ الذِّكْرِ إِن كُنتُمْ لَا تَعْلَمُونَ.[انبیاء/7] ... پس آن‌چه را نمی‌دانید از اهل ذکر سؤال کنید.»
در کتاب ینابیع اامودة درباره‌ی شان نزول آیه اهل الذّکر آورده است که: جابر بن عبدالله انصاری از حضرت علی (علیه السلام) نقل کرده که فرمود: «نحن اهل الذکر.[1] ما اهل ذکر هستیم.» ذکر یکی از نام‌های خداوند است و معنای این سخن حضرت هم این می‌شود که ما اهل قرآن هستیم. پس نتیجه این‌که درباره‌ی قرآن می‌بایست از اهلش سؤال کرد و پاسخ صحیح را دریافت نمود. خداوند هم با نزول این آیه دستور موکد داده است که از هر کسی مجهولات را نپرسید، بلکه از اهلش سؤال کنید و «اهل الذّکر» خاندان پیامبر و اهل بیت پیامبر هستند.
علمای اهل سنت حدیثی را از قول حضرت علی (علیه السلام) نقل می‌کنند که حضرت فرمودند: «سلونی قبل ان تفقدونی، سلونی عن کتاب الله فانه لیس من آیه الا و قد عرفت بالیل نزلت ام نهار...[2] ای مردم! قبل از این‌که مرا از دست بدهید، از من سؤال کنید، از کتاب خدا بپرسید، به درستی‌که آیه‌ای نازل نشد، مگر این‌که می‌دانم هنگام نزولش شب بوده یا روز...»
در منابع اهل سنت از سعید بن مسیب نقل شده که گفت: «لم یکن من الصحابه یقول سلونی الاّ علی بن ابی‌طالب.[3] هیچ‌یک از صحابه رسول خدا «سلونی» نگفت، جز علی بن ابی‌طالب.»
ابن عبدالبر ذیل این سخن حضرت علی (علیه السلام) می‌گوید: «انّ کلمه سلونی قبل ان تفقدونی ما قالها احد غیر علی بن ابی طالب الاّ کان کاذباً.[4] هیچ‌کس کلام «سلونی قبل ان تفقدونی» را نگفت، مگر این‌که دروغ‌گو بود.» و این دروغ‌گویان وقتی این ادعا را کردند خیلی زود رسوا شدند. مثلاً در کتاب تاریخ بغداد آمده است که: «روزی مقاتل بن سلیمان که فردی بسیار حاضر جواب بود، بر بالای منبر گفت: «سلونی عمّا دون العرش»، بپرسید از من از آن‌چه که در زیر عرش است- همان لحظه شخصی بلند شد و سؤالی کرد که باعث رسوایی مقاتل بن سلیمان در این ادعایش شد، لذا سرافکنده و شرمسار گردید.»[5]
و این‌جاست که هر کس که اهل الذکر نباشد، حق ندارد به مردم بگوید از هر چه می‌خواهید از من بپرسید، این دروغ محض و نشانه‌ی بی‌خردی صاحب مدعای آن می‌باشد، و مدعیان بزرگ که خود را مرجع و پیشوای امت اسلامی معرفی می‌کردند، همواره با کمک حکومت‌های ظلم و جور بر کرسی علم و دانش به ناحق تکیه می‌زدند و خودشان با صراحت اعتراف می‌کردند، که اگر دو مطلب راست و صواب در گفتار ما دیدید از درب خانه‌ی اهل بیت رسول خدا فرا گرفته‌ایم و این است مصداق صریح آیه اهل الذّکر که فقط شامل اهل بیت پیامبر و جانشینان حضرتش می‌باشد.

پی‌نوشت:

[1]. ینابیع الموده، قندوزی، منظمه الاوقاف و الشئون الخیریه، دار الاسوه، قم، ایران، محقق حسینی، ص119 باب39.
[2]. حلیه الاولیاء، ابونعیم اصفهانی، دارالفکر، بیروت، لبنان، ج1 ص68.
[3]. الصواعق المحرقه، هیثمی، چاپ قاهره، مصر، ص76.
[4]. الاستیعاب، ابن عبدالبر، دار الجیل، بیروت، لبنان، (1412ق)، ج1 ص87.   
[5]. تاریخ بغداد، خطیب بغدادی، دار الکتب العلمیه، لبنان، ج13 ص163.