پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ مخالفان مذهب تشیع زمانی که با عقاید منطقی و مستدل شیعه که برگرفته شده از قرآن و سنت پیامبر و علوم الهی ائمه معصوم (علیهم السلام) روبرو شدند، شروع به اتهام‌زنی و دروغ‌پردازی بر علیه این مذهب شدند، تا خود را مسلمان حقیقی و مذهب تشیع را جعلی و غیرواقعی جلوه دهند، پس دست به‌کار شدند و اتهاماتی را از جمله بحث غلات و غالی‌گری را مطرح کردند، که با عقیده‌ی شیعه هیچ سنخیتی ندارد و فقط در حدّ یک حرف پوچ و باطل و بی‌اساس و به‌عنوان یک حربه برنده، مورد استفاده قرار می‌دهند. این حربه را برخی از علمای اهل سنت و خصوصاً وهابیت بیشتر مورد استفاده قرار دادند، تا مذهب شیعه را طرد و منزوی کنند، اما از همان زمان‌های اولیه اسلام، امامان شیعه خود و پیروانشان را از این خطر مبرّا کرده بودند و مسلمین را از این خطر آگاه نمودند.
این عقیده در دوران بعدی کم رنگ‌تر شد، اما اثرات آن باقی بود تا به حدّی که برخی از نویسندگان به اصطلاح اسلام‌شناس غربی در سده‌های بعد – جنگ‌های صلیبی- و بعد از آن، خصوصاً در این قرون اخیر بدون تحقیق و بررسی و فقط با اتکاء بر بعضی از کتب و نوشته‌های علمای فرق و مذاهب مختلف اسلامی شروع به قلم‌فرسایی کردند، و از روی جهل و نادانی و یا تعمّداً، عقایدی را که به غلات مربوط بوده است را به شیعه نسبت دادند، و در جهان اسلام و خود غرب شیعه را چنان زشت و کریه معرفی کردند، که با اصل اعتقاد شیعه فرسنگ‌ها فاصله دارد.

لذا در این نوشتار مختصر به‌عنوان مثال به چند نمونه از این سخنان مستشرقان و نویسندگان غربی می‌پردازیم.
نویسنده‌ی معروف آلمانی – ولهاوزن - درباره‌ی شیعه می‌نویسد: کلمه سبئی، کلمه‌ای است که در هنگام مذمت تمام شیعیان به‌طور مساوی مورد استفاده قرار می‌گیرد.[1] او در جای دیگری می‌نویسد: شیعه نوع جدیدی از دین اسلام بود، که با بدعت‌های مختار ثقفی عرضه شد و به همین خاطر اختلافات شدیدی بین شیعه و سنی صورت گرفت.[2] و در جای دیگری می‌گوید: منشأ تأسیس مذهب شیعه به توسط عبدالله بن سبأ است، چرا که از نظر عقاید و تفکرات به یهودیان نزدیک‌ترند تا به ایرانیان؛ پس منشأ اینان سرچشمه گرفته شده‌ی از قوم یهود هستند، نه ایرانیان پارسی – فارسی -.[3] با این سخن روشن است که هنوز مخالفان شیعه سعی در ارتباط داشتن مذهب شیعه و قوم یهود را دارند.
نویسنده‌ی دیگری به نام - گولدزیهر- مجارستانی در کتاب العقیده و الشیعه اتهامات دیگری را به شیعه وارد می‌کند، از جمله این‌که: برخی از شیعیان، ائمه (علیهم السلام) را تا حدّ خدایی بالا می‌برند و پرستش می‌کنند، و این‌که معتقدند که اجسام ائمه (علیهم السلام) سایه ندارند، و دیگر این‌که هیچ‌گونه زخم و جراحتی بر مهدی (علیه السلام) کارگر نیست و از این قبیل خرافات و سخنان باطل.[4]
بعد به‌خاطر این‌که مورد هجمه‌ی شیعیان قرار نگیرد، شروع به توجیه تراشی می‌کند و می‌گوید: حق آن است که این تصورات و خیالات و امثال آن در زمانی رواج می‌یابد که ائمه شیعه از دیدگان مخفی بودند.[5] و این در حالی است که در هیچ کتاب شیعی این اعتقادات وجود ندارد، مگر در برهه‌ای از زمان که غالیان چنین اعتقادات بی‌اساس و باطلی را رواج داده و آن را به شیعه نسبت داده‌اند، هر چند امامان شیعه و پیروانشان، خود را از این‌گونه سخنان مبرّا می‌دانستند، تا به حدّی که ائمه معصومین (علیهم السلام) رهبران این فرقه‌های نوظهور را لعن و نفرین می‌کردند، تا مردم فریب افرادی مانند آن‌ها را نخورند.
در نتیجه باید گفت، اولاً: این اعتقادات باطل و بی‌اساس با عقاید اصیل شیعی هیچ تناسبی ندارد و ثانیاً: ائمه (علیهم السلام) خطر غلات را برای پیروان خود و دیگر مسلمانان گوشزد کرده‌اند، و ثالثاً: مستشرقان و نویسندگان غربی قبل از اظهار نظر، مقداری در اعتقادات شیعه تفحص و بررسی کنند، آن وقت حاصل تحقیقات خود را مکتوب کنند، تا مورد اعتراض واقع نشوند.

پی‌نوشت:

[1]. التنبیه و الرّد علی اهل الاهواء و البدع، الملطی شافعی، مکتبه المعارف، بیروت، لبنان، (1388ق)، ص30.
[2]. الاحزاب المعارضه السیاسیه الدینیه فی صدر الاسلام، الخوارج و الشیعه، وکاله المطبوعات، کویت،چاپ دوم، (1976م)، ص38.
[3]. همان، ص168-170.
[4]. العقیده و الشیعه، گولدزیهر، مکتبه الخانجی، قاهره، مصر، ج1 ص205-206.
[5]. همان، ج1 ص206-207.