پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ مدعی یمانی قرآن کریم را شاهد بر حقانیت خود دانسته و بر این ادعا پافشاری می‌کند. لذا ادعا می‌کند که هرکسی با نیت حقانیت من استخاره کند، قرآن کریم سخن مرا تأیید خواهد کرد.[1] احمد بصری با سوء برداشت از یک روایت، سعی در اثبات حجیت برای وصی و جانشین رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) داشته است که به آن اشاره خواهیم کرد؛ «مردی نزد امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) آمد و عرض کرد: ای امیرالمؤمنین! مرا از مهدی خود آگاه کنید. حضرت فرمود... خدایا! برانگیخته شدن او را مایه به درآمدن و سررسیدن دلتنگی و اندوه قرار بده و به واسطه او پراکندگی امت را جمع ساز. اگر خدا برای تو خیر خواست، عزم خود را استوار کن و اگر در راه رسیدن به خدمت او توفیق یافتی، از او به دیگری باز مگرد و هرگاه به سویش راه یافتی از او در مگذر. پس این آن، آهی کشید و با دست خود به سینه‌اش اشاره کرد و فرمود: چه بسیار به دیدن او مشتاقم.»[2]

احمد بصری با استفاده از عبارت «فإن خار الله لک فاعزم» سعی در اثبات حجیت استخاره در امر امامت دارد که در پاسخ باید گفت:
اولا؛ عبارت «خار الله لک»، هیچ ارتباطی با استخاره با قرآن نداشته و به معنای خیر خواستن خداوند برای انسان است، نه طلب خیر از خدا. چنان‌چه در تمامی کتب لغوی بدان اشاره شده و گفته‌اند:
1. خار الله لک؛ أی اعطاک الله ما هو خیر لک. یعنی؛ خداوند به تو خیر عطا کند.[3]
2. خار الله لک فی الامر؛ أی جعل الله فیه الخیر. یعنی؛ خداوند در کار تو خیر قرار دهد.[4]

ثانیا؛ در لسان عرب نیز، عبارت «خارک الله لک» به معنای استخاره کردن و طلب خیر نبوده و به معنای عطای خیر می‌باشد که به دو نمونه اشاره می‌گردد:
الف) همسر زهیر بن قین هنگام خداحافظی با همسرش گفت: «خار الله لک أسألک أن تذکرنی فی القیامة عند جدّ الحسین(علیه‌السلام).[5] خدا به تو خیر دهد، درخواست می‌کنم که مرا در قیامت نزد جد حسین (علیه‌السلام) شفاعت کنی.»
ب) عبدالله بن سلیمان و منذر بن مشمعِل نقل می‌کنند که به امام حسین (علیه‌السلام) شهادت مسلم بن عقیل را دادیم و ایشان فرمود: «لا خیر فی العیش بعد هؤلاء فعلمنا أنّه قد عزم رأیه علی المسیر فقلنا له خارالله لک.[6] خیری در دنیا بعد از مرگ این جوان نیست. پس ما فهمیدیم که امام (علیه‌السلام) قصد ادامه مسیر دارد. پس عرض کردیم: خداوند به شما خیر عطا کند.»

پی‌نوشت:

[1]. ادله جامع یمانی، احمد بن اسماعیل، انتشارات انصار الامام المهدی، بی‌تا، بی‌جا، ص 52.
[2]. «.... فان خارالله لک فاعزم و لاتنثن عنه إن وفقت له ...» غیبت نعمانی، ابن ابی زینب، محمد بن ابراهیم، صدوق، 1397 ق، ص 212.
[3]. مجمع البحرین، طریحی، فخرالدین بن محمد، مکتبة المرتضویة، تهران، ج3، ص 297.
[4]. القاموس المحیط، فیروز آبادی، دار الکتب العلمیه، بیروت، ج2، ص 550.
[5]. مثیرالأحزان، ابن نما حلی، جعفر بن محمد، مدرسه امام مهدی، 1406 ق، ص 46.
[6]. الإرشاد فی معرفة حجج الله علی العباد، شیخ مفید، محمد بن محمد، کنگره شیخ مفید، 1403 ق، ج2، ص 75.
برای اطلاع بیشتر به؛ درسنامه نقد و بررسی جریان احمد الحسن بصری، علی محمدی هوشیار، مراجعه کنید.