پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ وهابیت یک گروه تکفیری است که در قرن دوازدهم هجری به رهبری شخصی به نام محمد بن عبدالوهاب به‌وجود آمد. از زمانی که وهابیان در «نجد» و سپس «حجاز» به قدرت رسیدند، مسلمانان روی آرامش ندیدند، زیرا این گروه تکفیری بسیاری از اعمال مسلمانان را بدعت دانسته و هر بدعتی را نیز گمراهی، بلکه کفر دانسته‌اند.[1] صالح فوزان؛ عضو گروه دائم فتوای سعودی می‌نویسد: بدعت به حسنه و سیئه تقسیم نمی‌شود، زیرا پیامبر (صلی الله علیه و آله) فرمود: «کل بدعه ضلاله و کل ضلاله فی النار.[2] هر بدعتی گمراهی و هر گمراهی جایگاهش در آتش است.»[3]
وهابیت با این توصیف از بدعت، هر چیز جدیدی که در عصر پیامبر (صلی الله علیه و آله)، صحابه و سلف نبوده است و اکنون به‌وجود آمده است را بدعت می‌دانند. آن‌ها با این استدلال، بسیاری از اعتقادات مسلمین، مثل هدیه کردن ثواب نماز به میت،[4] آغاز جلسات با آیات قرآن،[5] قرائت قرآن و دعا به‌صورت دسته جمعی،[6] گفتن «صدق الله العظیم» بعد از ختم قرآن،[7] دست کشیدن به پرده کعبه،[8] ذکر با تسبیح (چون در شرع مطهر وارد نشده و بهتر است به جای تسبیح با انگشتان دست ذکر گفته شود.) جشن تولد نوزادان و سالگرد ازدواج،[9] و موارد متعدد دیگر را بدعت دانسته و معتقدند برپایی مراسم جشن تولد و سالگردها از عادات و سنت‌های اسلامی نیست، بلکه از دشمنان به ارث رسیده است.
بنابراین از دیدگاه وهابیت، همه مسلمانان به‌جز خودشان، اهل بدعت هستند و اهل بدعت گمراه و در آتش هستند. مفتیان وهابی به همین راحتی، یک میلیارد و پانصد میلیون مسلمان را اهل بدعت و گمراه می‌دانند. این در حالی است که هنوز بسیاری از مسلمانان از افکار شوم این گروهک تکفیری بی‌خبر هستند و اطلاع کافی از ماهیت حقیقی این جریان خطرناک ندارند!

پی‌نوشت:

[1]. «... و بدل سنه رسوله بالبدع فهو کافر مثلهم و ان کان... » النجدی، عبدالرحمن بن محمد، الدرر السنیه فی اجوبه النجدیه، بی جا، بی تا، ج9، ص292-290.
[2]. نسائی، سنن الکبری، چاپ اول، دارالکتب العلمیه، بیروت، 1411ق، ج3، ص189.
[3]. صالح بن فوزان، المنتقی من فتاوی فضیله الشیخ صالح بن فوزان بن عبدالله الفوزان، ج1، ص171، شماره فتوی 94.
[4]. «لا یجوز ان تهب ثواب ما صلیت للمیت بل هو بدعه...» فتاوی اللجنه الدائمه للبحوث العلمیه و الافتاء، ج4، ص11، فتوای شماره 7482.
[5]. محمد بن صالح العثیمین، نور علی الدرب، ص43.
[6]. فتاوی اللجنه الدائمه للبحوث العلمیه و الافتاء، ج3، ص481 ، فتوای شماره4994.
[7]. همان، ج4، ص149، فتوای شماره 3303.
[8]. مجموع فتاوای ابن عثیمین، شماره 366.
[9]. فتاوی منار الاسلام، ج1، ص43.
 

نوسنده: حجه‌الاسلام مجتبی محیطی