پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ موضوع اتّحاد یکی از مسائل و مؤلفه‌های بسیار کارآمد، در زمینه موفقیت بشر است، که خداوند آن را در قالب یک آیه قرآن، به مردم گوش‌زد کرده است: «وَاعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللَّهِ جَمِيعًا وَلَا تَفَرَّقُوا.[آل‌عمران/103] و همگی به ریسمان خدا [قرآن و اهل بیت (علیهم السلام)] چنگ زنید، و پراکنده و گروه گروه نشوید.» اتحاد رمز پیروزی و فایق آمدن بر مشکلاتی است، که معمولاً انسان‌ها از انجام فردی آن عاجزند. شاید بتوان گفت: بسیاری از کارهایی را که بشر، موفق به انجام آن نشده است، بر اثر نداشتن اتحاد، در زمینه‌های مختلف است.

به‌عنوان مثال اگر در جنبه علمی حصارها برداشته شود و تمام موسسات پژوهشی، افکار و ایده‌های خود را با یکدیگر در میان بگذارند، به‌‌نتایج بسیار ارزشمندتری خواهند رسید، که کار انفرادی، هرگز موفقیت جمعی را به‌همراه نخواهد داشت. خداوند از آن‌جایی که همواره خیر و صلاح بشر را خواستار بوده است، دستورات دینی و راه‌گشایی را برای بهتر زیستن و کسب موفقیت‌های بیشتر بیان نموده است، که از جمله آن، همین ترغیب و تشویق به «وحدت» است.

دشمنان اسلام، گاه در قالب هم‌کیشان مسلمان ظاهر شده و با بهره‌گیری از دانش‌های اسلامی، سعی می‌کنند خلاف آن را در جامعه تزریق کرده و جمعیت مسلمانان را، از مسیر اصلی خود خارج نمایند. از جمله آن موارد، استعمارگران انگلیسی و غیره هستند که با رسوخ در میان جامعه مسلمانان، افراد دارای زمینه منفی را شناسایی کرده و با یک برنامه‌ریزی دراز مدت، آن‌ها را برای اهداف و مقاصد شوم خود آموزش می‌دهند. یکی از این افراد محمد بن عبدالوهاب[1] است که در عصر جدید می‌توان او را پایه‌گذار «فرقه وهابیت» دانست. محمد بن عبدالوهاب طی یک معامله با ایادی استکباری، با حکومت دست‌نشانده‌ی آنان هم‌پیمان شد و برای حفظ حکومت، انواع جنایات را اجازه داد.

گروهک وهابیت با متمایز قرار دادن و تفکیک کردن مسلمانان، به گروه‌های مختلف و دامن زدن به اختلافات موجود، که البته در میان هر گروهی ممکن است، از این مسائل وجود داشته باشد، سعی در ایجاد تفرقه و دوگانگی بین آحاد جامعه مسلمانان را دارند. اما نکته قابل توجه در این‌جا چرایی این مسئله است!
این‌که چرا ایشان با وجود این‌که خود را گروهی از مسلمانان معرفی می‌کنند، مع‌ذلک سعی در تفرقه‌افکنی و ایجاد دوگانگی دارند؟ در جواب باید گفت: فهم ناصحیح و نادرست از دین و کلمات گهربار نبیّ اکرم و ائمه معصومین (علیهم السلام) ما را تا به آن‌جایی پیش می‌برد، که گاه انسان خواسته یا ناخواسته، آلت و وسیله‌ای در دست دشمن می‌گردد.
قرآن نیز همواره مسلمانان را به داشتن ارتباط با قرآن و محبت نسبت به خاندان رسول اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) ترغیب نموده است؛ در این مورد می‌توان به حدیث ثقلین: «إِنِّی تَارِكٌ فِیكُمُ الثَّقَلَیْنِ مَا إِنْ تَمَسَّكْتُمْ بِهِمَا لَنْ تَضِلُّوا- كِتَابَ اللَّهِ وَ عِتْرَتِی أَهْلَ بَیْتِی وَ إِنَّهُمَا لَنْ یَفْتَرِقَا حَتَّى یَرِدَا عَلَیَّ الْحَوْضَ.[2] میان شما دو چیز سنگین و گران‏‌بها مى‌گذارم، اگر بدان چنگ زنید، هرگز پس از من گمراه نشوید؛ قرآن و عترت من، أهل بیتم، و این دو از هم جدا نشوند، تا در كنار حوض بر من درآیند.» استناد کرد.

پی‌نوشت:

[1]. تبین، نگاهی اجمالی بر زندگی محمد بن عبدالوهاب ، کدخبر:185579، تاریخ 1390/8/11
[2]. علامه مجلسی، بحار الأنوار، بیروت، ج ۲۳، ص ۱۴۰، ح ۹۱.