پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ همه مسلمانان طبق آیین الهی و شریعت اسلامی، در واجب دانستن نمازهای یومیه موظف هستند، روزانه نُه مرتبه، در تشهد نمازهای خود بر رسول گرامی اسلام درود و سلام بفرستند. این تکرر در فرستان درود و سلام بر آن حضرت که به اجماع همه فرق اسلامی، معصوم و محبوب و صاحب بالاترین درجه معنوی در پیش‌گاه خداوند است، نکات مختلفی را به ما نشان می‌دهد. از جمله آن، این‌که: تمام انسان‌ها حتی نبّی مکرم اسلام هم به گونه‌ای است که می‌توان در حق ایشان، دعا کرد و خداوند چون خود دستور به انجام این‌کار داده است، قطعاً آن را به هدف اجابت می‌رساند.
نکته دیگر در این قضیه، ترفیع درجات پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) است که به‌وسیله این دعاها، به انجام می‌رسد.
پس صلوات و درود بر پیامبر و رسول گرامی اسلام در هر حالتی، می‌تواند موجه بوده و دارای اثرات خوب برای خود فرد نیز باشد. اما وهابیت در فتح حجاز با دست‌آویز قرار دادن مسئله بدعت، که در ادامه به آن اشاره خواهیم کرد، مؤذن نابینایی را که قبل و بعد از اذان بر حضرت محمد (صلی الله علیه و آله و سلم) سلام و درود می‌فرستاد، محکوم به قتل کرده و از هستی ساقط نمودند. [1]
آیا به‌راستی او بدعتی در دین وارد کرده بود؟ اصلاً معنای بدعت چیست؟ و چه کسی محکوم به بدعت‌آوری است؟
جوهری در معنای بدعت آورده است: «بدعت، به معنای پدید آوردن چیز بی‌سابقه و عمل نو و جدیدی است، که نمونه نداشته باشد.»[2]
قطعاً این معنای لغوی نمی‌تواند، ملاک برای مجازات آن مؤذن بی‌گناه بوده باشد؛ اما اگر معنی اصطلاحی «بدعت» را نیز در نظر بگیریم که عبارت است از: «وارد کردن چیزی در دین که در آن نبوده است، در این‌جا نیز به سادگی نمی‌توان دستور به مجازات شخص را صادر کرد؛ چرا که این موضوع به نیک درونی فرد، مربوط می‌شود که آیا این عمل مستحبی که فرستادن درود و سلام بر رسول اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) باشد را، به‌عنوان یک عمل ملحقِ به اذان بیان نموده و یا این‌که خواسته است، قبل از شروع به اذان دهان خود را معطر به صلوات بر آن حضرت نماید.

پی‌نوشت:

[1]. زینی دحلان، الدرر السنیة فی رد علی الوهابیه، محل نشر: ترکیه، صفحه 108 و 109
[2]. جوهری، صحاح اللغه، بیروت 1376 ق، ج 3، ص 113