پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ از عجایب بزرگ در روزگار ما این است که تمامی مسلمانان مخالف فرقه‌ی ضاله‌ی وهابیت، از نظر ایشان، مشرک و کافر به آیین توحید و یگانه‌پرستی هستند. در حالی‌که واکاوی عقاید منحرف وهابیان، انسان را به حقایقی می‌رساند که دقیقاً بر خلاف این ادعاست.
به عبارت دیگر در تعالیم وهابیت در بحث توحید، مطالبی وجود دارد که سرشار از موارد کفرآمیز، و کاملاً بر خلاف مبانی اعتقادی و توحیدی یک مسلمان واقعی است. آن‌ها که عالم اسلام را متهم به شرک و کفر می‌کنند در واقع مشرکینی هستند که خود را پرچم‌دار توحید می‌دانند.
شاید در نگاه اول این کلمات تعجب‌آور باشد، اما واقع مطلب چیزی جز این نیست. مثلاً می‌توان به‌عنوان نمونه به مطلبی در کتاب ابن تیمیه از پایه‌گذاران عقاید وهابیت، که محمد بن عبدالوهاب بسیار از او متاثر است، اشاره نمود.
آن‌جا که می‌خواهد مفهوم فوقیت یا برتری را برای خداوند متعال توضیح دهد، این‌گونه بیان می‌کند که هوا فوق زمین است؛ ابر، فوق هوا و آسمان‌ها نیز فوق ابرها و زمین است. هم‌چنین عرش فوق آسمان‌هاست و خداوند در فوق همه‌ی این‌ها قرار دارد.[1] و از این بالاتر ادعا می‌کند که این دقیقاً با حکم عقل و فطرت سازگار است.[2] اما این‌که می‌گوییم ایشان به نوعی پایه‌گذار عقاید وهابیت است، چون محمد بن عبدالوهاب هم شبیه این تعبیر را در کتاب التوحید خود آورده است.[3]
کدام مسلمان واقع بینی است که به این عقاید تن دهد و با این‌وجود، نه‌تنها خود را موحد واقعی تصور کند، بلکه مدعی باشد هر کس خلاف نظر او را دارد نیز، از چارچوب توحید خارج می‌شود.
اعتقاد به چنین خدایی که تنها در گوشه‌ای از این عالم مستقر شده، جز محدود ساختن خداوند و تشبیه او به مخلوقاتش و اعتقاد بر خلاف محتوای قرآن، که می‌فرماید: «فَأَیْنَما تُوَلُّوا فَثَمَّ وَجْهُ الله.[بقره/115] به هر سو رو کنید، پس خدا آن‌جاست.» چه چیز دیگری می‌تواند باشد.

پی‌نوشت:

[1]. ابن تیمیه، احمد بن عبدالحلیم حرانی، ج1، ص 267، تحقیق محمد رشاد سالم، ناشر: دانشگاه محمد بن سعود، ریاض، عربستان،1406.
[2]. همان، 219.
[3]. محمد بن عبدالوهاب، کتاب التوحید، ص 149، تحقیق: عبدالعزیز بن عبدالرحمن، ناشر: دانشگاه محمد بن سعود، ریاض، عربستان، بی تا.