پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ خداوند شرک به خودش را بزرگ‌ترین گناه دانسته «إِنَّ الشِّرْكَ لَظُلْمٌ عَظِيمٌ.[لقمان/13] به راستى شرك ستمى بزرگ است» و آن را گناه نابخشودنی بیان کرده است «إِنَّ اللَّـهَ لَا يَغْفِرُ أَن يُشْرَكَ بِهِ [نساء/48] مسلماً خدا، اين را كه به او شرك ورزيده شود نمى‌بخشايد» و آیات متعددی را نیز در مورد عذاب‌هایی که برای کافران مقرر فرموده، در جای جای قرآن بیان نموده است. «فَبَشِّرْهُمْ بِعَذَابٍ أَلِیمٍ [انشقاق/24] پس آنها را به عذابی دردناک بشارت ده.» از این رو خداوند به مسلمانان نیز دستور داد تا به گونه‌ای خاص با مشرکان برخورد داشته و در بسیاری موارد با ایشان رابطه‌ای نداشته باشند. تا جایی‌که در دستورات فقهی که برگرفته از آیات و روایات پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) و ائمه (علیهم السلام) می‌باشد کافران را هم‌ردیف نجاسات بر شمرده و به طوری‌که حتی تماس بدنی با آن‌ها در صورتی‌که تری از یکی به دیگری سرایت نماید را نیز برحذر داشته  و تا به این مقدار از مسلمانان خواسته است که از کفار فاصله داشته باشند. زمخشری از ابن عباس نقل کرده است: «مشرکان نجس العین‌اند ، مانند سگ و خوک»[1] و هم‌چنین از حسن بصری هم نقل کرده که: «هرکس با مشرک مصافحه کند ، باید دستش را بشوید»[2] و البته احکام دیگری نیز در مورد کفار بیان شده که به جهت عدم ضرورت در این مقاله از پرداختن به آن صرف نظر می‌کنیم.
مسلمانان به عنوان انسان‌های خداپرست همواره با دشمنان دین و به خصوص با کافران مُلحِد در طول دوران‌های مختلف در ستیز بوده و سعی داشته‌اند تا حدّ ممکن با ایشان رابطه‌ای نداشته و یا این‌که به حدّاقل‌ها اکتفا نمایند و به هر حال گوش به فرمان خداوند باشند. امّا همواره افرادی هم بودند که در این امور و موارد مشابه دیگر پا را از حد، برون گذاشته و با «اشتباه در مصداق» باعث مشکلات و نابسامانی‌های زیادی برای جامعه اسلامی شدند که گاه جبران آن در پاره‌ای موارد ناممکن و در بسیاری از موارد دیگر بسیار زمان‌بر بوده است. نمونه‌ای که الان بدان اشاره خواهیم کرد مصداقی از این ماجرا است.
گروهگ تازه تشکیل شده‌ای به نام «داعش» در این سال‌ها به اسم اسلام، خواب را از چشم هم‌کیشان خود ربودند و با وجود انبوه دشمنانی که به خون مسلمانان تشنه هستند، به جان برادران مسلمان خود افتاده و به نسل‌کُشی و آزار و اذیت مسلمانان پرداختند و وقتی از ایشان پرسیده می‌شود که چرا به جای قتل عام فرقه‌های مسلمانان به سراغ دشمنان اسلام نمی‌روید؟ پاسخی را مبتنی بر آیات قرآن عرضه می‌دارند و به صورت خاص آیه 123 از سوره مبارکه توبه را پیش می‌کشند: «يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ قَاتِلُواْ الَّذِينَ يَلُونَكُم مِّنَ الْكُفَّارِ وَلِيَجِدُواْ فِيكُمْ غِلْظَةً وَاعْلَمُواْ أَنَّ اللّهَ مَعَ الْمُتَّقِينَ؛ [توبه/123] ای کسانی‌که ایمان آورده‌اید! با کافرانی که به شما نزدیک‌ترند، پیکار کنید! (و دشمن دورتر، شما را از دشمنان نزدیک غافل نکند!) آن‌ها باید در شما شدّت و خشونت (و قدرت) احساس کنند و بدانید خداوند با پرهیزگاران است».
در این‌جا باید گفت که در واقع داعش با یک برداشت ناصحیح از قرآن، باعث به خاک و خون کشیدن این همه قتل و کشتار و جنایت و هتک حرمت نسبت به مسلمانان شده است. ایشان در واقع به جای این‌که کفار و دشمنان واقعی اسلام را شناسایی کرده و نوک پیکان و حمله خویش را به سمت آنان گسیل دارند، متأسفانه دچار خَلط شده و هم‌کیشان و برادران مسلمان خود را با دلائل واهی در زمره کفار نزدیک قلمداد نموده و به جان آن‌ها افتاده‌اند و از دشمنان اصلی اسلام که در زمان کنونی مصداق بارز آن را می‌توان «اسرائیل غاصب» و جنایتکار دانست، چشم پوشیده و از جنگ با آنان صرف نظر نمودند.
قرآن هر آن کس را که حتی فقط به زبان، ادعای مسلمانی نموده باشد را نیز مصون دانسته و حتی منافقان را نیز هیچ‌گاه در زمره کفار معرفی ننموده است. بنابراین جا دارد آقایان وهابی، این مولِد ناخلف خود را نصیحت نموده و ایشان را از ادامه فرو رفتن در این منجلاب که به وارد کردن خسارات فراوان به دین اسلام می‌انجامد باز دارند.

پی‌نوشت:
[1]. زمخشری، تفسیر کشاف، قاهره، مصر، ج2، ص146
[2]. همان