پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ افسانه‌ی به صلیب کشیده شدن حضرت عیسی (علیه‌السلام)، یکی از مهم‌ترین موارد اختلافی مسیحیان با سایر ادیان و ملل به خصوص اسلام است. ازآنجا که این آموزه تأثیر بسزایی در دین مسیحیت دارد، لذا از زمان ساخته و بافته شدن این عقیده تاکنون تحقیقات و پژوهش‌های فراوانی حول محور آن صورت گرفته است. قرآن و اسلام حادثه‌ی صلیب را به کلی مخالف با آنچه مسیحیت به آن معتقدند، می‌داند؛ با این حال مسیحیان همواره بر این اعتقاد خود پافشاری می‌کنند. غافل از آن‌که در کتاب مقدس خود دلایل فراوانی بر ضد اعتقاد به صلیب کشیده شدن مسیح وجود دارد.
مسیحیان همان‌گونه که عهد جدید را قبول دارند و خود را ملزم به پایبندی به آن می‌دانند، عهد قدیم را نیز قبول دارند و آن را بخشی از کتاب مقدس خود می‌دانند. در کتاب مزامیر از بخش عهد عتیق مطلبی بیان‌شده که اعتقاد مسیحیان نسبت به صلیب را از اساس مردود می‌داند. در کتاب مقدس چنین آمده است: «چرا امّت‌ها شورش نموده‌اند و طوایف در باطل تفکر می‌کنند؟ پادشاهان زمین برمی‌خیزند و سروران باهم مشورت نموده‌اند، به ضد خداوند و به ضد مسیح او؛ که بندگی ایشان را بگسلیم و زنجیرهای ایشان را از خود بیندازیم. او که بر آسمان‌ها نشسته است می‌خندد. خداوند بر ایشان استهزا می‌کند. آنگاه در خشم خود بدیشان تکلم خواهد کرد و به غضب خویش ایشان را آشفته خواهد ساخت».[1] با توجه به اینکه حضرت داوود (علیه‌السلام) 1056 ق.م می‌زیسته‌اند، آیا می‌توان برای اثبات مدعای خود به این پیشگویی‌های عهد قدیم استدلال کرد؟
در ابتدا باید دید که آیا این پیشگویی‌ها ربطی به حضرت مسیح (علیه‌السلام) دارد یا اینکه هیچ ارتباطی به ایشان ندارد. دکتر هانی رزق در کتاب خود پس از آوردن آیات مذکور بیان می‌کنند که این پیشگویی مربوط به اراده و قیام ملوک رومی و شیوخ یهودی برای قتل و قطع رابطه عیسی (علیه‌السلام) از سرزمین و مردمان خود است. ایشان معتقدند که این حادثه در دو برهه از حیات حضرت عیسی (علیه‌السلام) به وقوع پیوست؛ یکی مربوط به زمانی بود که هیرودس تصمیم به قتل عیسی (علیه‌السلام) در زمان طفولیتش گرفت؛ و دیگری مربوط به تصمیم کاهنان برای به صلیب کشیدن عیسی (علیه‌السلام) است.[2]
دکتر دیفل کوبر در مورد آیات مزامیر چنین می‌نویسد: «در باب دوم مزامیر خبر قوی و صریحی آمده است. در 3 آیه اول می‌بینیم که پادشاهان و ملوک زمین، علیه خدا و مسیح خدا هم‌پیمان شدند؛ و در سه آیه بعدی می‌بینیم که خداوند در آسمان مراقب حرکات آن‌ها بوده و تصمیمات و اراده آن‌ها را به سخره گرفته است». [3] علاوه بر این دو مورد مستندات زیادی نیز وجود دارد که آیات ذکرشده از مزامیر مربوط به دستگیری عیسی (علیه‌السلام) و تصمیم کشتن او است.
اینکه پیشگویی‌های داوود (علیه‌السلام) مربوط به اتفاقات زمان وقوع حادثه صلیب است، هیچ شک و شبهه‌ای در آن نیست. مسیحیان نسبت به وجود این ارتباط اجماع نظر دارند و بین مسلمانان و مسیحیان در این مورد هیچ اختلافی نیست. تنها اختلاف بین مسلمانان و مسیحیان در این است که آیا عیسی (علیه‌السلام) از افکار پلید و نقشه‌های شوم دشمنان خود در امان ماند و خداوند او را از شر دشمنانش رهایی داد و به آسمان برد؟ یا اینکه به صلیب کشیده شد؟
مزامیر داوود (علیه‌السلام) اگرچه به صراحت قائل به رهایی عیسی مسیح از دست دشمنان نشده است اما شواهد موجود در این آیات مسئله به صلیب کشیده شدن مسیح را زیر سؤال می‌برد. در آیات چهار و پنجم چنین آمده است که خداوند بر آسمان‌ها نشسته است و می‌خندد. خداوند بر ایشان استهزا می‌کند. آنگاه در خشم خود بدیشان تکلم خواهد کرد و به غضب خویش ایشان را آشفته خواهد ساخت. سؤال این است که خداوند آسمان‌ها چرا می‌خندد؟ درحالی‌که آن‌ها را به استهزا و تمسخر گرفته است چرا قدرت خود را نشان نمی‌دهد؟ آیا خدا توانایی بازداشتن دشمنان مسیح از تصمیم شوم خود را دارد؟ یا اینکه خداوند مسیح خود را، تسلیم آنان کرده است تا او را به صلیب بکشند. اگر این‌گونه است چرا می‌خندد؟ آیا این خنده‌ها و استهزاها نشانگر عدم توانایی آنان بر تصمیمشان نیست؟ آیا خنده در آسمان و استهزا دشمنان مسیح همان‌گونه که فخری عطیه قائل به آن است جز برای این است که آنان هرگز نمی‌توانند تصمیمشان را عملی سازند؟[4]

پی‌نوشت:
[1]. ترجمه قدیم کتاب مقدس، مزامیر 2: 1-5.
[2]. يسوع المسيح في ناسوته وألوهيته، الدكتور هاني رزق، الطبعة الثانية، ص 46.
[3]. مسيا – عمله الفدائي، الدكتور ديفل ل. كوبر، ترجمة القس إبراهيم سعيد، مطبعة النيل المسيحية سنة 1940، ص 33.
[4]. نسخه الکترونیک دراسات في سفر المزامير، سيد فخري عطية، ص 61.