پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ معمولا با فرا رسیدن ماه محرم و صفر، سیل اعتراضات و شبهه‌افکنی پیرامون عزاداری برای سرور و سالار شهیدان حضرت اباعبدالله الحسین نسبت به شیعیان و ارادتمندان اهل‌بیت (علیهم السلام) واقع می‌گردد. خوب است قبل از ورود به بحث، نکته قابل تأملی را بیان کنیم و آن این‌که افراد معاند و کسانی که به دنبال خصومت با فرزندان رسول گرامی اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) هستند، هدفشان از طرح شبهات علیه این امامان معصوم و یا مراسماتی که در این خصوص و به نام ایشان برگزار می‌شود، در واقع نشان دادن کینه درونی خود نسبت به این بزرگواران می‌باشد و در این راه با به میان کشیدن برخی سوالات که ممکن است افکار عمومی و سطح متوسط و رو به پایین جامعه را دچار تزلزل فکری و عقیدتی نماید، اقدام به آن می‌کنند و نکته سوم جمود فکری چنین افرادی است که با فهم و درک ناقص از دین، خود را در مهلکه عذاب الهی قرار می‌دهند.
یکی از شبهات در باب عزاداری سید الشهداء (علیه السلام) چنانچه وهابیت از آن یاد می‌کنند این که برگزاری این مراسم نه تنها هیچ اثری ندارد بلکه انسان را از قرب به پروردگار دور می‌سازد و انسان را از رسیدن به کمال مطلوب باز می‌دارد. اما باید توجه داشت که قضیه در این خصوص کاملا برعکس بوده و نظر شیعه بر این است که برپایی این آیین‌های مذهبی، با استدلال از آیات قرآنی، انسان را در مسیر هدایت و قرب به پروردگار قرار می‌دهد.
از جمله مواردی که قرآن بدان اشاره نموده، تعظیم در برابر شعائر الهی است: « ذَٰلِكَ وَمَن يُعَظِّمْ شَعَائِرَ‌ اللَّـهِ فَإِنَّهَا مِن تَقْوَى الْقُلُوبِ [حج/32] و هر کس شعائر الهی را بزرگ دارد این کار نشانه تقوای دل‌هاست» و اما در این که منظور از شعار الهی چیست؟ خوب است به نظر یکی از علمای اهل‌سنت در این خصوص اشاره داشته باشیم. یکی از علمای اهل سنّت می نویسد: «شعائر جمع شعیر( یا شعیره) به معنای علامت است و هرچه که از دیدن آن خدا به یاد آید، شعائر خداست، و شعائر الله اختصاص به صفا و مروه ندارد.» چنانکه از دهلوی نقل شده است که «...محبّت شعائر الله عبارت است از محبّت قرآن و پیامبر و کعبه، بلکه هر چیز که به خدا منتسب باشد، حتّی اولیای خدا.»[1]
با توجه به این کلام، هر اظهار محبتی نسبت به قرآن، و حتی اولیاء الهی در زمره تعظیم به شعائر الله بوده و مصداق آن قرار می‌گیرد. و ائمه معصومین علیهم السلام نیز در میان اهل‌سنت و بلکه همه فرق اسلامی دارای جایگاه بس والایی قرار دارند که در کتب بخاری و مسلم به وفور قابل ملاحظه می‌باشد. از علمای شیعه نیز به عنوان مثال مرحوم علّامه طباطبایی می‌نویسد: «شعائر عبارت است از نشانه‌هایی که انسان را به سوی خدا راهنمایی می‌کند و منحصر به صفا و مروه و مانند آن نمی‌شود بنابراین هر نشانه‌ای که انسان را به یاد خدا بیندازد تعظیم آن موجب تقوای الهی می‌گردد و تمام نشانه‌ها را در بر می‌گیرد.»[2]
بنابراین عزاداری‌ها بهترین مصداق شعائر الهی است چرا که در آن‌جا قرآن خوانده می‌شود و مسائل دینی مطرح می‌گردد، مردم به یاد خدا و قیامت می‌افتند و در هجران و شهادت اولیاء خدا گریه می‌کنند.

پی‌نوشت:
[1]. صاحب جان هندی حنفی، الاصول الاربعه فی تردید الوهابیه، ص 30.
[2]. علّامه طباطبایی، تفسیر المیزان، دارالکتب الاسلامیة، ج 1، ص 414، ذیل آیه 165 بقره