پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ به گفته برخی از اهل حق، محمد بن نصیر از بنیانگذاران این فرقه منحرف می‌باشد که در مورد وی داستانهای مختلفی آمده است. اما روایت فوق به معرفی محمد بن نصیر از غالیان و کسانی است که مورد لعن امام زمان عج الله تعالی فرجه الشریف قرار گرفته است. در توقیعی که از جانب حسین بن روح، نایب سوم حضرت در زندان مقتدر، خلیفه عباسی در سال 312 ه ق به بعضی اصحاب خود فرستاد چنین آمده است: «عرف الله الخیر کله و ختم عملک به ممن تثق بدینه و تسکن ال نیته من اخواننا ادام الله سعادتهم بان "محمد بن علی المعروف بالشلمغانی" عجل الله له النقمه و ال امهله قدراته عن الاسلام و فارقه و الحد فی دین الله و ادعی ما کفر  معه بالخالق جل و تعالی و افتری کذبا و زورا ...»
«انا برئنا الی الله و الی رسوله صلوات الله علیه و سلامه و رحمته و برکاته منه و لعناه لعاین تتری الله فی مظاهر منا و الباطن و السر و الجهر و فی کل وقت و علی کل حال و علی من شایعه و بلغه هذا القول فاقام علی تولاه بعده.»
«اعلمهم انا فی التوقی و المحاذره منه علی مثل ما کنا علیه ممن تقدمه من نظرائه من "السریهی" و "النمیری" (محمد بن نصیر نمیری بصری) و "الهلالی" و "البلالی" و غیرهم...»[1]
خلاصه ترجمه: بشناس که محمد بن علی معروف به شلمغانی از دین اسلام مرتد شده و ما به سوی خدا و رسول از او برائت می‌جوییم و او را لعن کردیم در ظاهر و باطن و ما همانند افراد (سابق که عقایدی مشابه داشتند) مانند نمیری (محمد بن نصیر و ...) از او دوری می‌گزینیم.»
نکته مهم این است که حضرت فرموده است آنها را لعنت کردیم لعنت‌های خدا در ظاهر و باطن ما. این مطلب از این لحاظ مهمّ است که غالیان می‌گویند ائمه علیهم السلام مطلب سری خود را به رهبران ما گفته‌اند و امام علیه السلام با این کلمات از قبل جواب می‌دهند که ما هم در باطن و هم در ظاهر آنها را لعنت کرده و از آنها بیزاریم.
عاقبت در سال 259هجری،[2] لحظه مرگ محمد بن نصیر رسید و چون از جانشین وی سوال شد، زبانش لکنت گرفت و تنها گفت احمد و پیروان او ندانستند که کدام احمد را می‌گوید. لذا سه دسته شدند و هر کدام پیرو یکی  از سه احمد یعنی احمد پسر خودش و احمد پیر موسی بن الفرات و احمد بن ابی الحسن بن بشر که هر سه ادعای بابیت داشته گردیدند.[3] ولی شیعه در عصر غیبت معتقد است که بابهای دروغین واقعیت ندارند و فقط باب خاص و عام مطرح است. چنانچه نواب اربعه معروف که چهار نفرند باب حضرت صاحب الزمان علیه السلام بودند. محمد بن نصیر ازجانب امام زمان عج الله تعالی فرجه الشریف مورد لعنت قرار گرفت[4]
حال که دانستیم که محمد بن نصیر که به گفته اهل حق از بنیانگذاران اهل حق است، مورد لعن امام زمان عج الله تعالی فرجه الشریف قرار گرفته و به گفته برخی دیگر از غالیان زمان خود بوده است، همان‌طوری که آمده است؛ قرن دوم و سوم برخی از ایرانیان و غالیان که در برابر دستگاه حکومت اموی و عباسی قیام می‌کردند و منطقه‌ای را زیر نفوذ خود قرار می دادند و معمولا اعتقادات کلی آنها شبیه به اهل حق و آیین یاری است، مانند: فرقه مقنعیه و دروزیه و نصیریه و فرق صوفیه[5]، با این حال چطور پیروان اهل حق قصد دارند بواسطه فردی ملعون به حق و حقیقت دست یابند؟

منابع:
1-شیخ طوسی، الغیبة، ص 398
2-برخی مانند شیخ طوسی در المشیخه وفات او را 270 ه ق / 873 م می‌داند.
3-مقام بابیت همان مقام نیابت از جانب امام زمان عج الله تعالی فرجه الشریف است و گویا از روایت پیامبر صل الله علیه و آله که فرمود:"انا مدینه العلم و علی بابها" گرفته شده است.
4-دایره المعارف تشیع، ج 3، صص 2 و3
5-ستاد منطقه 2 کشوری سازمان تبلیغات اسلامی، پژوهشی جامع پیرامون فرقه اهل حق، ص 10