پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ پس از یک‌سال عبدالحمید سخنان جنجالی خود را کنار گذاشت و به جای آن، حملات اسرائیل به غزه و بمباران این شهر را «تکان‌دهنده» و «غیرقابل توجیه» دانست و از آمریکا، اروپا و تمام کشورها خواست تا مانع «قتل‌عام» و «نسل‌کشی» اسرائیل در غزه شوند. وی در بخش دیگری از سخنانش، با توصیه مردم، مسئولان و مأموران به «خویشتن‌داری» گفت: «در جمعه گذشته بنده تأکید کردم که آرامش رعایت شود، اما برای ما ثابت شده که عوامل نفوذی در بین مردم می‌آیند و مردم را تحریک می‌کنند تا مشکلات درست کنند. لذا مردم مواظب عوامل نفوذی باشند و مراعات کنند و بعد از نماز، با آرامش و ذکر الله تعالی از مصلا به خانه‌هایشان برگردند. ما باید شرایط را مدنظر قرار دهیم و به نحوی رفتار کنیم که مشکلات بیشتری پیش نیاید. مردم بدانند حق و حقوقشان پیگیری شده و اکنون هم پیگیری می‌شود. بنده همواره گفته‌ام که بزرگترین حقوق ما، حقوق تمام ملت ایران است؛ زیرا ما هم جزء ملت ایران هستیم و اگر مشکلات ملی حل شوند، مشکلات ما هم حل می‌شوند. رسیدگی به مشکلات قومی و مذهبی و منطقه‌ای در اولویت دوم قرار دارند. ... هر دو طرف باید سعه‌صدر و دوراندیشی داشته باشند تا مشکلات به جای حساس نرسند».[1]

با اینکه سعی عبدالحمید برای آرام کردن مریدانش، قابل تقدیر است، ولی باید به او گوشزد کرد، آن کسی که برخی مردم بلوچ زاهدان را هر هفته در طول یک سال گذشته به خیابان‌ها کشانده، وی بوده است. او با سخنان تحریک کننده خود، باعث می‌شد که برخی از نمازگزاران، هر هفته پس از نمازجمعه، شعارهای هنجارشکنانه و اغتشاش‌گرانه علیه نظام اسلامی سر می‌دادند.

وقتی عبدالحمید طرح گذشتن از حقوق فلسطینیان را به آنها می‌دهد و اسرائیل را به رسمیت می‌شناسد،[2] باعث می‌شود، کسانی‌که سخنان او را شنیده‌اند، پس از نماز جمعه به خیابان آمده و علیه کمک ایران به فلسطین شعار دهند و شعار «نه غزه» سر بدهند.

وقتی عبدالحمید در این یک سال، ده‌ها بار درباره اتفاق 8 مهر زاهدان -که خود او تحریک کننده و سبب این جریان بود و کلام او باعث شورش نمازگزاران گردید- سخن می‌گوید و با راه‌های انسانی و اسلامی حکومت در این راستا مخالفت می‌ورزد،[3] کسانی‌که سخنان او را شنیده‌اند، پس از نماز جمعه به خیابان آمده و علیه بسیج و سپاه و رهبر انقلاب شعار داده و احساس نفرت را در این افراد نهادینه می‌کنند.

وقتی عبدالحمید از اغتشاشات ایجاد شده دفاع می‌کند و آن را اعتراض می‌خواند و می‌گوید این اعتراضات حق مردم است، راهپیمایی با شعارهای هنجارشکن هر هفته بعد از سخنان او اتفاق می‌افتد. در این بین، کسانی که هر هفته شعارهایی علیه نظام، رهبر و نیروهای نظامی را شنیده و تکرار کرده‌اند، اگر یکی از مأموران امنیتی را ببینند، هیجان آن‌ها باعث می‌شود با او برخوردی فیزیکی داشته باشند. قطعاً در چنین مواردی نباید همیشه از مأموران انتظار خویشتن‌داری داشت، بلکه باید با مسبب و تحریک کننده این واکنش نمازگزاران نیز برخورد شود.

اکنون عبدالحمید پس از 50 راهپیمایی اعتراضی نمازگزاران جمعه با شعارهای ضد نظام، می‌گوید کسانی که شما را به این اقدامات کشانده‌اند، نفوذی بوده و قصد ایجاد مشکل دارند. این اتهام به کسانی است که وی را به شدت قبول دارند و سخنان او را جدی می‌پندارند. این مریدان، نمی‌دانند که هدف عبدالحمید از این‌گونه سخن گفتن و این ادبیات اعتراضی، باج گرفتن از دولت برای هزینه‌های باند مسجد مکی است.

پی‌نوشت:
[1]. سخنرانی عبدالحمید در 5 آبان 1402.
[2]. «موضع عبدالحمید نسبت به فلسطین» «موضع‌گیری عبدالحمید درباره طوفان الاقصی» «مواضع عبدالحمید درباره طوفان الاقصی» «ایجاد یأس در مسلمانان فلسطین توسط عبدالحمید»
[3]. «باج خواهی عبدالحمید، علت خون‌خواهی کشته شدگان زاهدان» «مخالفت عبدالحمید با تأمین امنیت توسط حکومت اسلامی» «مخالفت عبدالحمید با برقراری امنیت»